
Vandaag was een bijzondere dag. Voor het eerst in maanden heb ik namelijk mijn collega’s eindelijk weer eens gezien. In 3D nog wel! En die derde dimensie was best weer even wennen als ik eerlijk ben. Want het is ergens wel gek hoe snel je eraan went dat je collega’s alleen nog maar op een plat beeldscherm voortbewegen en schijnbaar helemaal geen achterkant meer hebben. Het zijn dezelfde leuke, lieve, aardige en slimme mensen, maar dan compleet ontdaan van al hun diepte.
Na een tijdje ga je gewoon vergeten dat het ook werkelijk echte mensen zijn. Best vreemd hoe zoiets gaat. En stiekem was ik helemaal vergeten hoe bijzonder die derde dimensie eigenlijk kan zijn. Ook al zijn het precies dezelfde mensen waar je precies zo mee praat als via een scherm, het voelt toch allemaal anders. Echter of zo. Beter wel.
En toch zou ik het niet erg vinden als we ruim 80 procent van al onze samenwerking in de toekomst gewoon lekker digitaal blijven doen. Ik ben van thuiswerken gaan houden en ben helemaal niet superblij dat dingen langzaam weer teruggaan naar het oude. Vroeger was echt niet alles beter mensen.
Integendeel…