Vandaag was mijn eerste dag met twee kinderen, en dat is toch wel een stuk anders dan 1. Dat ochtendritueeltje om Willem op tijd op school te krijgen was plotseling een stuk ingewikkelder en stressvoller geworden en tijd voor mezelf lijkt uiteraard nu al iets onvoorstelbaars uit een ver verleden. Eigenlijk kan ik me niet zo goed voorstellen hoe dit straks ooit weer normaal wordt,  maar zo veel mensen doen het, dus hoe moeilijk kan het zijn?

Het probleem is dat je gewoon tijd en aandacht tekort gaat komen. Nu gisteren ons tweede zoontje geboren is moet je veel dingen natuurlijk weer opnieuw leren. Luiers verschonen, flesjes afmeten, kleertjes aantrekken, wassen, temperatuur, opnemen, troosten, enzovoort. En zo in de proeftijd van je kind kost dat best wel veel tijd en energie. O ja, en slaap. Veel slaap.

Die tijd en energie kan ik tegelijkertijd niet aan mijn oudste zoontje steken. Ik kan daar nu nog wel mee wegkomen omdat ook alles nieuw en leuk is voor hem, maar er komt onvermijdelijk een punt dat hij dit niet meer zal accepteren. En terecht, alleen ben ik heel erg benieuwd hoe hij dit gaat opnemen. Ik hoop dat we er gezellig doorheen komen.

Het voelt gek dat je niet meer al je aandacht aan je ene kind kunt geven en ergens voelt dat ook wel een beetje lullig. Er is een nieuw iemand in ons leven en daar moeten we allemaal wel een stukje van onszelf voor inleveren. Ook mijn oudste zoontje.

Tegelijkertijd zat ik vanmorgen wel mooi net mijn twee zoons op schoot in de kinderkamer en daar word je natuurlijk ook helemaal week van als mens. Als dat verliefde gevoel voor mijn mennekes een voorbode is voor de tijd die nu gaat komen heb ik er wel ongelofelijk veel zin in.

Daar kan geen ontplofte luier wat aan veranderen!