Vandaag is mijn jongste zoontje Bas precies twee weken oud geworden. Op zich zijn dat maar 14 dagen, maar het voelt soms alsof het 14 weken zijn dat hij al bij ons gezinnetje hoort. Eerder schreef ik al wat mijn eerste indruk was van dit leven met twee kinderen. Maar is het na twee weken nog steeds leuk?

Om kort te zijn: ja! Maar natuurlijk niet altijd. Elk voordeel heb z’n nadeel en dat geldt ook zeker voor een leven met een baby. Het kost gewoon heel veel tijd, slaap en energie. Maar je krijgt er wel echt veel voor terug hoor. Al is het maar dat ene momentje dat je met je twee eigen kinderen op een bed zit of zo. Wat heerlijk is dat. Willem van 4 en Bas van 0 zijn natuurlijk heel verschillend, maar ze hebben allebei de nodige aandacht en liefde nodig. Die geef ik heel erg graag, maar je kunt je tijd maar 1x uitgeven. Op dit moment geven we zo’n beetje alle tijd aan onze kinderen. Elk op hun eigen manier.

Aan Bas geven we om de zoveel uur een flesje van precies zoveel milliliter en dat houden we dan bij in een handig appje. Tussendoor hopen we dat hij slaapt en ruimen we zijn kots en luiers op. Dat werk. Niet bijster enerverend. Maar heel langzaam beginnen de spieren in zijn mond wat sterker te worden, dus het zal nu vast niet lang meer duren dat hij kan glimlachen. En de glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft zeggen ze wel eens. Ik kan niet wachten Bas!

Aan Willem geven we hopelijk het gevoel dat hij ook meedoet aan dit avontuur. We betrekken hem zoveel mogelijk in alles en laten hem zo goed als het kan ook zijn broertje vasthouden en troosten. Het is onwijs vertederend om te zien hoe geweldig goed en lief hij het doet als grote broer. Ik hoop van harte dat dit een voorbode is voor het toekomstige broederschap tussen deze jongens en dan komt het helemaal goed.

Tegelijkertijd is Willem ook de hele tijd aan het spelen. En kletsen. En zingen. En roepen. En geluid aan het maken… en al dat geluid is soms gewoon heel erg vermoeiend. Op de dagen dat hij naar school gaat of gaat logeren daalt er toch een serene kalmte in dit huishouden neer waardoor ik met soms afvraag hoe het kan dat we zijn babytijd vroeger toch zo vermoeiend vonden. Twee kinderen: dat is pas intens!

En zoals ik al zei kan je je tijd maar 1 keer uitgeven, en op dit moment doen we dit vrijwel niet aan onszelf of aan elkaar. Die schaarse momentjes die ik voor mezelf kan nemen gebruik ik om toch elke dag iets live te gooien op deze site of voor het briljante Game of Thrones pooltje. Alle andere tijd moet in slaap gestoken worden. Want daar heb ik toch veel te weinig van.

Het is een cumulatief slaaptekort dat me langzaam aan het opbreken is. In de kraamweek kon ik af en toe nog wel een uurtje inhalen, maar die luxe is na een weekje alweer voorbij. Gelukkig heb ik een hele lieve vrouw waarmee ik een heel goed team vorm en samen proberen we elkaar zoveel mogelijk te ontzien. Waarschijnlijk zal dit allemaal steeds makkelijker worden zodra Bas langzaam wat sterker en voorspelbaarder wordt. Tot die tijd bikkelen we gewoon van dag tot dag verder. De tijd voor onszelf en elkaar komt straks wel weer!

En genieten we van ons complete gezin. Want als ik één ding moet zeggen dat ik de afgelopen twee weken heb geleerd, is het toch wel dat dit voelt alsof het helemaal klopt. Ik ben zielsgelukkig met de luxe van twee zoons en een vol gezinnetje en kijk ernaar uit om hier de rest van mijn leven mee te delen.

Op naar de volgende weken!