Vandaag zijn we weer teruggekomen van een heerlijk weekje vakantie op het strand, en een van de eerste dingen die ik dan graag doe is genieten van mijn eigen warme douche. Zeker na het kamperen in ons strandhuisje, waar we nog altijd standaard geen warm water uit de kraan kunnen krijgen en dus altijd met teiltjes warm water lopen te kloten om een beetje schoon te blijven. Tenzij het lekker zonnig is en een ijskoude douche geen probleem is uiteraard, alleen waren we de afgelopen week helaas niet zo fortuinlijk. Maar ach, elk nadeel heb z’n voordeel.

Want hoe langer je geen fatsoenlijke douche kunt nemen, hoe fijner is het dan weer als je er eindelijk weer eens goed onder kunt staan! En dan sta ik toch altijd weer verbaasd over die enorme bak zand die toch weer telkens uit mijn zo goed als kale komt vallen. Het stroomde werkelijk als een soort duinlandschap tussen mijn tenen door hoor. Hoe blijft dat zand daar toch allemaal in zitten zeg? Dat vind ik werkelijk zo fascinerend…

Want dit is toch een stukje zwaartekracht + frictie in optima forma hoor. Ik wou dat ik natuurkunde had gestudeerd, dan kon ik dit wonderlijke fenomeen waarschijnlijk veel beter doorgronden dan nu. Nu valt het me gewoon op, maar het systeem hierachter is natuurlijk prachtig!