Een kersvers ouderschap is funest voor je geheugen. Persoonlijk draai ik nu op een maand cumulatief slaaptekort door onderbroken nachten en ik moet zeggen dat ik dat wel merk dat ik minder scherp ben hoor. Een beetje ouderschapsdementie is nog nooit iemand slechter van geworden, maar ik begin me langzaamaan toch wel een beetje zorgen te maken. Ik vergeet ineens dingen, en daardoor raak ik dus ook dingen kwijt. Zoals mMijn trouwring bijvoorbeeld… sorry schat 😉

In mijn wazigheid heb ik er iets vaags mee gedaan, en ik kan me bij god niet bedenken wat dit in vredesnaam kan zijn geweest. Want serieus, de allerlaatste herinnering die ik aan mijn trouwring heb is een vaag shot waarin ik mezelf hoor denken “hmm, dit is misschien niet zo handig…”

Daarna: niets meer. Helemaal niets, en dus heb ik inderdaad geen flauw idee waar mijn trouwring nu is gebleven. Dat laatste shot in mijn geheugen is gemaakt op het moment dat ik me klaarmaakte om de deur uit te gaan, dus feitelijk kan die ring nu overal zijn in Haarlem. Best jammer, al zeg ik het zelf.

Nu zit ik al een week uit gewoonte aan een lege plek aan mijn ringvinger te voelen, en elke keer dat ik dat doe schieten de vreselijk irritante woorden “niet zo handig” door mijn hoofd. Ik kan niet wachten tot ik ooit weer wat slaap in kan halen, want hopelijk komt dan ook ineens mijn geheugen weer terug. Tot die tijd… zoeken.

Gelukkig is mijn ring trouwens ook weer niet compleet onvervangbaar en/of onbetaalbaar, maar je raakt er natuurlijk wel aan gehecht. Mocht je met me mee willen zoeken, dit was de laatste keer dat ik hem vasthield voor een foto:

Het ging toen al niet meer zo goed met me.