Soms kijk ik naar de dierenwereld als ik op zoek ben naar iets nieuws om te doen. Dit keer was dat de eikenprocessierups, een geniepig diertje dat de laatste tijd vooral beroemd is geworden door de irritante uitslag die dit beestje naarstig om zich heen spreidt. Wat mij vooral interesseerde in dit beestje, was natuurlijk die eikenprocessie. Met honderden tegelijk lopen zij achter elkaar aan naar een eik. Als zoveel beestjes dat doen, dan moet dat toch vast ontzettend leuk zijn om te doen. Of niet? Ik zocht het voor jullie uit.

En zo stond ik laatst dus in de struiken van het Amsterdamse Bos. Allereerst zocht ik een mooie, stevige eik uit om mijn processie te beginnen. Dat was niet moeilijk, in het bos stikt het namelijk van de bomen als je even niet naar het bos kijkt. Toen ik eenmaal een mooie eik had uitgekozen, realiseerde ik me alleen snel dat ik niemand had om achteraan te lopen. Dat wordt dan natuurlijk wel een beetje een treurige processie in je eentje. Maar ja, ik kon natuurlijk moeilijk achter allemaal voorbijgangers aan gaan lopen, en dus deed ik maar alsof. Door af en toe “hey, loop eens door jij” en “niet duwen!” te roepen leek het net alsof ik in een processie liep. Bijna.

En daar ging ik dan. Ongeveer 15 meter verderop stond er nog een eik, en daar precesseerde ik dus langzaam naartoe. Beetje sjokken, beetje kruipen, beetje rollen, dat soort werk. Op zich was het niet onaardig om te doen hoor, maar het was nou ook weer niet dat je zegt van goh dit ga ik vaker doen. De reis van eik naar eik is in werkelijkheid gewoon best wel saai, en als je nou echt iets supervets te wachten stond als je eenmaal bij de andere eik aangekomen bent is het allemaal misschien wel de moeite waard, maar ook dat is niet zo. Na je eikenprocessie sta je dus gewoon naast een andere eik dan de eik waar je was begonnen. That’s it.

Wat die rupsen daar nou zo vet aan vinden snap ik dus niet helemaal, maar goed. Je moet alles een keer geprobeerd hebben. Ik snap ze nu in elk geval wel wat beter, die eikenprocessierupsen. En ik snap nu ook dondersgoed waarom ze ervoor kiezen om tijdens hun oersaaie eikenprocessies allemaal mensen te gaan irriteren. Deden wij dat immers ook niet soms tijdens onze avondvierdaagsen van vroeger?

Het was me in elk geval weer een hele ervaring, daar in dat bos. Weer wat geleerd!

(PS. het rupsje op de foto is natuurlijk geen eikenprocessierups, maar ik vond het zo’n baas dat ie van mij best wel als begeleidende afbeelding van deze onzin mag optreden. Die eer gun ik hem van harte! En mocht je eigenlijk gewoon op zoek zijn naar zalf, dan klik je hieronder):Sterkte!