Hoe ontzettend gaar is het ook alweer om met de auto naar je werk te gaan?

Mijn god, die kansloosheid der dingen zeg! Vandaag ben ik bij hoge uitzondering weer een keer in de auto gestapt om naar kantoor te rijden, en ik zou willen dat ik dat nooit meer hoefde te doen. Uiteraard deed ik dat niet om te werken, maar omdat ik een laptop op moest pikken zodat ik thuis mijn (nieuwe, woei!) werk kan doen. Het ritje duurde gelukkig niet eens een half uur, maar toch duurde het lang genoeg om me eraan te herinneren hoe intens gaar die activiteit ook alweer was.

Je zit daar maar een beetje te sturen in de hoop dat je niet van de weg afglijdt (ik had ook een slechte dag met ochtendijzel uitgekozen uiteraard), en terwijl je dat doet vergaap je je aan de debiliteit van al het andere kantoorvolk om je heen. Man, zo moeilijk is rijden niet. Waarom maak je het iedereen dan zo moeilijk met je moeilijke gedrag? Op de weg zie je altijd maar weer: zwakzinnigheid kent geen tijd. Zeker niet in de ochtendspits.

En dan kom je aan: veel te vroeg of net te laat. Ik ben dit keer veel te vroeg (vandaar nog maar even dit stukje nu), maar als ik later was vertrokken had ik weer helemaal in de stress gezeten. Ook niet relaxed. Net als deze hele onderneming eigenlijk was.

Het enige relaxte dat ik heb ervaren was waarschijnlijk wel mijn stoelverwarming. Maar die was dan ook wel héél relaxed! Daar doe je het dan maar voor he… wat een gedoe.

@ Stoelverwarming: ik hou van jou

You May Also Like

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *