Wat erg. Morgen ben ik jarig, en ik realiseer me dat ik tegenwoordig best vaak twee keer moet nadenken als ik wil zeggen hoe oud ik ben. Als kindje zag ik dat al wel eens bij mijn vader, en ik vond dat echt absurd. Werkelijk onvoorstelbaar. Hoe kan je zoiets bepalends voor je identiteit nu niet op het puntje van je tong hebben liggen?

Tegenwoordig ben ik 37. Morgen word ik 38, en dat doet me niks. Het zegt niks meer over mijn identiteit. Het zegt niets meer over hoe ik me voel. Het doet niets meer met wat ik allemaal kan en mag. Dat ik me niet jong meer voel komt door de huidige verantwoordelijkheden in mijn leven, mijn baan, mijn kinderen, en natuurlijk mijn ongezonde eetpatroon. Daar heeft mijn leeftijd helemaal niets mee te maken. Mijn leeftijd doet er helemaal niet meer toe. En dat is best gek om je te beseffen.

Om die reden ben je er dus ook helemaal niet meer mee bezig, en dan stop je dat nutteloze feitje ergens weg in een stoffig laatje in je hersens waar je bijna nooit kijkt. Samen met je SOFI-nummer (BSN voor de jongere mensen dan ik). Tot de dag dat je je leeftijd verkeerd doorgeeft. Boeien.

Sja, het is me wat. Morgen ben ik dus jarig. Geen feest, gewoon werken, gewoon vroeg opstaan, en gewoon mijn huidige leeftijd +1. Achtendertig maakt dat dan. Bonnetje erbij? Je kan toch niet meer ruilen.