Hier weer even een hulde aan een onwijze mijlpaal voor onze oudste zoon Willem. Deze topgast is inmiddels alweer 6, en afgelopen week heeft hij zowaar voor het eerst een tandje gewisseld. Door het gewiebel van zijn ondertand hing het natuurlijk al best een tijdje in de lucht, maar toch had ik me absoluut niet voorbereid op die onwijs trotse blik op zijn gezicht toen ik hem voor het eerst zonder tandje zag. Wat een prachtig geluk scheen daarvan af zeg!

Maar waar komt die aandoenlijke trots toch eigenlijk vandaag? Ik denk dat het gewoon een symbolisatie is van de ongelofelijke drang om vooral snel groter te worden. En geef hem eens ongelijk! Op die leeftijd zijn de leeftijdsverschillen tussen mensen grootser dan ooit. Als je 6 bent is dat compleet wat anders dan als je bijna 7 bent. Op die leeftijd reken je nog met halve jaren. Alles om er maar groter uit te zien dan je bent.

En hoe mooi is het dan, dat je gewoon fysiek bewijs kunt laten zien dat je groot aan het worden bent? Het wisselen van je tanden is voor die kinderen een soort statussymbool dat zijn weerga niet kent. Het is status, maar ook het besef over jezelf dat je inderdaad op weg bent om óók een groot mens te gaan worden. Het is geweldig voor hem, en daar kan ik als ouder alleen maar van genieten.

Op zo’n moment zet je je eigen lichtelijke walging voor het verliezen van een tand toch verrassend makkelijk opzij.