Nou, best wel dubbel. Afscheid nemen doe je namelijk niet voor niets. Zelf sta ik vandaag op de vooravond van het einde van een lange relatie met mijn Mitsubishi Colt. Het was een mooie relatie, bij vlagen vurig maar over het algemeen gewoon heel fijn en vertrouwd. Vooral in het begin hebben wij elkaar door en door leren kennen. Zij was namelijk mijn eerste auto. In zekere zin heeft ze dan ook een man van me gemaakt. En op een oude auto moet je het leren…

Alhoewel, zo oud was ze nou ook weer niet toen ik haar kocht. Een tiener was het meer, waarop wel de eerste straaltjes van ouderdom door het blauw heen te zien waren. Maar dat hinderde niet, keer op keer reed ik met haar naar mijn werk in destijds Alphen aan de Rijn. Dat was een plek waar ik liever niet wilde zijn, maar met mijn Colt was dat een stukje minder erg. Alles was fijner met mijn Colt.

Ik begon op haar te bouwen, helemaal toen ik voor het eerst een kinderstoeltje installeerde. Ik haalde tussen de luiers door mijn rijbewijs en moest toen ook nog eens de nodige ervaring en vertrouwen opdoen in het verkeer. Dat ging prima in mijn Colt, tot ik op een dag een paaltje raakte terwijl ik mijn krijsende baby achterin probeerde te sussen. Daar heb ik een les geleerd die ik nooit meer ben vergeten. Al was het maar vanwege de deuk in de twee zijdeuren die duurder was dan de helft van de hele auto.

Ruim vijf jaar heb ik in totaal genoten van mijn Mitsubishi Colt, en het merendeel daarvan was fantastisch. We waren de beste vrienden, totdat ze me dit jaar voor het eerst in de steek liet. Waarom moest je toen toch plotseling je remklauwen laten zien? Sindsdien ging het snel bergafwaarts. Je bedroog me keer op keer, zelfs terwijl we tijdens een hittegolf met een pasgeboren baby op stap waren. Vier keer stonden we dit jaar samen op de wegenwacht te wachten, en dat is gewoon te veel. Ik wil niet meer Colt. Tot hier en niet verder.

Het onvoorwaardelijke vertrouwen dat ik door de jaren in jou had gekregen, verdween plotseling als sneeuw voor de zon. Van trouwe vierwieler was je gedegradeerd tot een onbetrouwbare roestbak. Dat maakt ons afscheid morgen wat gemakkelijker, maar ik zal nooit vergeten wat een mooie tijd wij toch ook samen hebben gehad.

Mitsu, jij bent als mijn allereerste vriendinnetje voor mij. Ik heb veel van je geleerd en heb veel met je gezien. Je hebt me geleerd om van auto’s te houden en om ze intens te kunnen vervloeken. Je leerde me hoe het is om in de steek gelaten te worden door iemand waar je heel veel om geeft. Dat is niet leuk, maar ook die ervaring heb je nodig in het leven.

Daar worden automobilisten groot en sterk van.

Lieve Mitsu… Coltje… ik zal je nooit vergeten. Ook niet als ik straks in een véél gavere auto over het wegdek zweef.

Bedankt voor alles!

Ehm, bijna alles…

Huil maar niet…