Echt bizar! Gisteren zat ik in de auto naar mijn ouders, en terwijl ik dat bekende stukje over de snelweg reed, realiseerde ik me ineens dat ik me bijna niet meer voor kan stellen hoe mijn leven “normaal” was. Als in pre-kanker, voordat ik op 2 oktober dat gare nieuws te horen kreeg. Sindsdien staat mijn leven op zijn kop en ligt het tegelijkertijd helemaal plat, letterlijk en figuurlijk. Maar hoe voelde dat leven voor die tijd ook alweer?
Dat die realisatie op de snelweg kwam, was denk ik doordat je dan tussen allemaal andere mensen rijdt voor wie er hoogstwaarschijnlijk niets aan de hand is in hun leven. Tuurlijk, aan het rijgedrag te zien kwam ik wel een paar lotgenoten tegen wiens leven duidelijk op zijn kop stond door scheiding, acute zwakzinnnigheid, levensbedreigende concentratiestoornis en/of ongeneeslijke impotentie, maar het kan niet anders dat de “normale levens” daar op de snelweg in de meerderheid waren. Mensen die zich alleen maar bezig hoeven te houden met vragen als “wat ga ik volgend weekend ook alweer doen”, “wie haalt de kinderen ook alweer van school” en “zal ik op werk dat niet eens proberen” en zo. Alledaagse zaken, ongestoord door ziekte en onzekerheid.
Het is gek dat die herinnering nu al zover is weggezakt bij mij. En ergens ben ik natuurlijk ook gewoon jaloers… Ik wil me ook weer zorgeloos op onbenullige zaken kunnen richten. Ik zou zo graag weer een leven leiden waarin je er onbewust van uitgaat dat je toch wel een jaar of 80 gaat worden. Die vanzelfsprekendheid mis ik nu, en ik kan alleen maar hopen dat die de komende jaren weer terug gaat komen. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard zeggen ze wel eens toch? Ik denk dat dit ook de impact van kanker op je leven is. Het is niet voor niets dat je vaak hoort dat mensen hypochonder worden nadat ze van kanker zijn genezen. Ik kan me goed voorstellen dat je dat vertrouwen op een lang en gezond leven straks weer langzaam op zult moeten gaan bouwen. Als je daar überhaupt de kans voor krijgt natuurlijk.
Nou ja, deze overpeinzingen komen vast ook doordat ik beetje bij beetje richting het einde van de chemo en de volgende fase van mijn behandeling ga: de operatie. Ik kan het me allemaal nog maar moeilijk voorstellen, maar zo te merken wagen mijn hersenen in elk geval alvast een voorzichtige poging om wat op de feiten vooruit te lopen. Nu maar duimen dat alles na een tijdje ook echt weer “normaal” gaat worden. Ongetwijfeld anders, maar hopelijk nooit meer zo spannend en vermoeiend als in deze fase van mijn leven. Die kan ik missen als kanker.
Op jullie normaalheid!
Liefs,
Rein
