Echt ontzettend! Man, ik heb echt nog nooit met zulke samengeknepen billetjes achter het stuur gezeten zeg. Zoals ik gisteren al meldde was vandaag dag eindelijk aangebroken dat ik mijn intens onbetrouwbaar geworden Mitsubishi Colt in zou ruilen voor een nieuwe Japanse bolide, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Goed, achteraf gezien kon het allemaal nog vele malen erger, maar vooral op mentaal vlak was dit een uitputtingsslag van jewelste. En wel zo.

Vanmorgen stond ik namelijk klokslag 10 voor 7 in het donker bij mijn lieve Coltje om hem in zijn laatste ritje te vergezellen naar het hiernamaals. Het grote probleem was hem echter, dat de laatste keer dat ik ermee reed, er een ingrijpende handeling van de ANWB wegenwacht nodig was. Kennelijk was mijn ABS zo in de war dat ie het leuk vond om af en toe random wielen te gaan blokkeren. Om dat op te lossen had ie de sensoren losgekoppeld, en dan zou het allemaal moeten werken. Mits het maar niet te warm werd. Misschien. Als dat het probleem al was. Je begrijpt: genoeg onzekerheden om een probleemloze rit verre van vanzelfsprekend te ervaren.

En dus had ik de tactiek bedacht om vroeg weg te gaan, en om de 20 minuten even af te koelen bij een tankstation. Ik moest helemaal van Haarlem naar Arnhem, dus een stuk of vier pitstops waren wel nodig. Maar daarmee maak je jezelf dus ook de hele tijd knetter zenuwachtig. Telkens zat ik angstvallig van checkpoint naar checkpoint te hoppen, in de angst dat er op elk moment een wiel af kon rollen of dat ik weer rookpluimen in mijn zijspiegels zou zien.

En als je dan op het puntje van je bestuurdersstoel zit, ga je je ook opeens allemaal dingen inbeelden. Zo heb ik nog nooit zoveel verdachte geluidjes gehoord als vandaag. En elke trilling was uniek, duidelijk een teken dat mijn auto over 10 seconden zou gaan ontploffen. Ik had mezelf al een paar keer opgegeven, maar toen was daar opeens die verlossende garage. Gelukt! Wonder boven wonder heeft mijn achterbakse Colt mij niet voor de laatste maal bedrogen toen ie de kans nog had. En dat siert hem toch wel. Kleine blauwe topper met je deuk in je zijkant!

Het mooiste van deze rit was dat er toevallig een parkeerplekje vrij was precies naast onze nieuwe bolide. Dit keer een Mazda, kenmerkend om zijn ongelofelijke betrouwbaarheid en in onze ogen ook gewoon nog eens vingerlikkend absurdistisch gaaf. Goed, hij is misschien een beetje te luxe voor onze standaard en hierdoor hebben we totaal geen spaargeld meer waardoor een huis kopen er voorlopig nog steeds niet in zit, maar toch. Boeie! Ik kan in elk geval niet wachten om met deze nieuwe liefde de hele wereld om ons heen te gaan ontdekken. Met trots reed ik er dus in naar huis om haar voor te stellen aan haar nieuwe gezin.

Lieve Mazda 6, welkom thuis!

En lieve Colt: rust zacht. Dat je maar vredig voort mag leven in wel duizend nuttige onderdelen. Ik hoop dat je zo toch nog iemand gelukkig kan maken, precies zoals je dat met mij ooit hebt gedaan.

Liefs, je bestuurder.

Moge je voor altijd goed geparkeerd staan.

Hieronder als kleine hommage nog een lijstje van alle posts die ik aan haar heb geweid. En dat hadden er dus meer kunnen zijn, als ik elke ANWB-wegenwachtsituatie zorgvuldig onder woorden had gebracht… maar het is goed zo. Je was me er eentje:

Wat maakt de Mitsubishi Colt zo’n briljante auto?
Hoe lang kan je rondrijden met een trechter in je motor?
Hoe is het als je remklauw stukgaat?
Hoe snel kan je het vertrouwen in je auto verliezen?
Hoe voelt het om afscheid te nemen van je eerste auto?