Mijlpaal! Vandaag is het 1 november en vanaf vandaag begin ik op mijn leuke werk bij Schiphol formeel aan een nieuwe functie op een andere afdeling. Daar heb ik echt heel veel zin in en normaal gesproken zou ik nu helemaal opgewekt aan een frisse nieuwe start beginnen, maar die overstap verloopt vanwege alle gedoe helaas iets anders dan ik het mijzelf had voorgesteld… balen, maar het is niet anders! Wel had ik vandaag natuurlijk een digitaal taartje de whatsappgroep in geknald om dit te vieren. Net echt toch? 🙂
Het mooie van alles is dat ik naar een geweldig leuke afdeling ga, waar ik dicht op de actie van de luchthaven zit en met mijn nerderige onderzoeken en innovaties daadwerkelijk kan bijdragen aan het beter en fijner maken van het vliegveld. En die leuke afdeling zit vol met vriendelijke mensen, met veel kennis van zaken en in alle lagen van de organisatie veel aandacht voor de mens. Ik had al zin om hier te starten, maar door het warme onthaal dat ik daar laatst kreeg toen ik er nog een keertje langskwam werd mijn goede gevoel bij deze overstap gelukkig toch wel driedubbel en dwars bevestigd. Schiphol is een geweldige werkgever en de afdeling waar ik heen ga misschien nog wel de fijnste van allemaal. En de fraaie bos bloemen die ik vandaag thuiskreeg van mijn nieuwe afdeling om dag 1 te vieren is natuurlijk de kers op de taart. Dankjewel APOC!
Wat minder mooi is, is natuurlijk dat deze overstap qua timing helaas precies samenvalt met die onvermijdelijke behandelingen. En daar baal ik echt enorm van. Er zit niets anders op dan te wachten tot ik hersteld ben van de operatie straks, voordat ik echt goed en wel kan gaan beginnen daar. Maar godzijdank krijg ik daar wel alle ruimte voor van Schiphol, en dat voelt echt heel erg fijn. Tuurlijk, het is misschien wel de lulligste transfer aller tijden zo, maar dit had niemand aan kunnen zien komen. En gelukkig ken ik die afdeling al een paar jaar (en zij mij), en willen ze me sowieso hebben, zelfs al moeten we nog een paar maanden wachten tot ik uit de startblokken kan scheuren. Ik krijg alle tijd en ruimte (ik ben langdurig ziek gemeld namelijk) en ik realiseer me dat ik mijzelf daar enorm gelukkig mee mag prijzen als werknemer in onzekere tijden. Dus dat doe ik dan ook zeker!
Ik ga de komende tijd kijken in hoeverre het gaat lukken om wel enigszins betrokken te blijven op afstand, bijvoorbeeld door in te bellen tijdens algemene informatiesessies en dat soort dingen. Niet omdat het moet of dat ik het gevoel heb dat dat zou moeten, maar dat lijkt me gewoon oprecht wel fijn om te doen. Deels om niet te veel te vervreemden van het werk voor als ik straks weer terugkom, deels omdat ik het gewoon interessant vind, en voor een groot deel ook zeer zeker om zo wel die fijne collega’s nog een beetje te kunnen blijven zien. Maar ja, dat zeg ik nu allemaal… geen idee wat ik daar straks van waar kan maken als ik aan de chemo ben. We gaan het zien!
En tegelijkertijd laat ik ook een hele leuke afdeling en een prachtig team achter vandaag… en dat is natuurlijk jammer. Ook daar had ik mij de laatste maand wel even totaal anders voorgesteld, en die afscheidsborrel schuift nu ook tot nader orde door, maar ook dat is maar niet anders. Heel gek om niet fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen, maar dat halen we wel weer in. Ik ga ze missen, maar gelukkig ga ik niet ver weg! Dat scheelt enorm.
Wat het allemaal wel een beetje extra vreemd maakt is dat ik de exacte datum van de eerste bestraling nog steeds niet weet. Vandaag heb ik het Antoni van Leeuwenhoek gebeld en helaas hebben ze het heel druk waardoor de eerste sessie pas “binnen 1 tot 2 weken” zal kunnen plaatsvinden (rekenend vanaf de MRI van afgelopen maandag). Ik hoop steeds op 6 november starten, maar die kans lijkt nu wel erg klein te zijn. Maar het kan nog steeds! Wie weet bellen ze me nog met een verrassing deze week. Dat zou te gek zijn!
Maar goed, duimen dus dat ik snel weer wat kan doen. Die limbo van dat afwachten nu vind ik maar niks 😉
