Hoi allemaal! Hier weer een late update, aangezien de vorige alweer bijna een week geleden is. Deels is dat omdat ik “ellendeldarmkankerwijs” gewoon niet zoveel te melden heb, en deels was dat omdat ik er ook niet zoveel zin in had. En dat kwam weer omdat ik even nergens zin in had. Volgens mij haalde die stress-garigheid me de afgelopen dagen weer een beetje in, en daardoor kon de hele wereld met alles en iedereen erop me even helemaal gestolen worden. Dat heb je soms… nou ja, ik dan. Wordt aan gewerkt 😉
Het is in elk geval al winst dat ik nu kan inzien dat zulke gare dagen getriggerd worden als mijn stress weer wat hoger ligt. En er waren een paar momenten dat het me even iets te lang iets te hoog zat. Zo zou ik dinsdag bijvoorbeeld gewoon even met Willem naar de orthodontist gaan, maar op het laatste moment kwam ik erachter dat we vrijwel op hetzelfde moment ook een oudergesprekje van hem op school hadden ingepland. Met onze warrige hoofden hadden we die natuurlijk niet in de agenda gezet, en zo moest ik ineens de juf managen, een boze en verdrietige Willem managen, en vervolgens de longen uit mijn lijf fietsen om niet al te laat bij de ortho te zijn.
En ik was even vergeten dat afspraken bij de ortho/tandarts altijd compleet eenrichtingsverkeer zijn, want waar ik dus helemaal gesloopt maar fier op tijd voor mijn afspraak was, nemen zij vervolgens alle tijd om pas 25 minuten later naar Willem te kunnen kijken. Als ze dat nou gewoon gezegd hadden toen ik ze belde was er helemaal geen probleem en konden we gewoon dat oudergesprekje doen! En daarna moest ik weer haasten om Bas op tijd van de BSO te halen en te koken en alles en nog wat. Ontspanning was ver te zoeken, en dat merk ik dan nog veel te lang. De volgende dag was er weer wat, iets met huilende kinderen of zo, en die neerslachtigheid die ik daarvan kreeg was ik zelfs gewoon niet meer te boven gekomen. Daar wil ik echt wel wat beter mee om kunnen gaan, maar zoals gezegd: daar wordt aan gewerkt!
Een eerste kleine stap is dat ik voor het eerst in mijn leven een zelfhulpboek heb gekocht: Van stress naar veerkracht heet ie, op aanraden van een vriendin. Mijlpaal! Daar ben ik heel enthousiast aan begonnen en het lijkt me heel veelbelovend, alleen is mijn probleem dat ik dus echt tergend langzaam lees (en weinig omdat ik ook zoveel andere hobby’s heb). Hier kan ik dus gerust maanden over doen, en dat is ook weer niet de bedoeling. Daar moet ik dus even op letten, maar dat komt vast wel goed.
Dus dat allemaal eigenlijk. En in de tussentijd gaan we weer snel naar het einde van het schooljaar. Nog 2 weken maar. Op zich prima, maar ook dat stopt de agenda weer iets te vol voor mijn smaak, met einddingen waar je als ouder naar moet kijken (thema inloop, prachtige muziekvoorstellingen, dat soort dingen..) en een hele to-do lijst aan kaartjes om te knutselen en zo. Echt, het is totaal niet zo dat je als je nog niet naar je werk hoeft, je ook niets hoeft te doen. Was het maar zo’n feest!
Maar nu heb ik nog even 3 uur rust totdat ik Bas weer van school mag halen en het weekend weer aangaat. Druk druk druk… Nou ja, ik wilde weer richting normaal toch? Zo te zien is normaal me weer keihard aan het inhalen hoor. En dan ga ik nog niet eens 4 dagen naar mijn werk… hoe dan?
