Infuus nummer 2 zit erin

Zo, dat was dat! Gisteren heb ik mijn tweede chemokuur van de zes geheel in stijl afgetrapt met een urenlange infuussessie in het ziekenhuis. Met wederom gezonde spanning stapte ik in de auto, om dit keer met mijn hele gezinnetje naar Hoofddorp te rijden voor de chemo. Want deze keer gingen mijn kinderen mee om te kijken. Kort samengevat: dat was eigenlijk best een stressvol gedoetje, maar op het grote verhaal denk ik wel dat het goed is voor hun verwerkingsproces. Dus dat maakt het alle moeite meer dan waard!

En voor de kinderen is het natuurlijk sowieso al een stressvolle tijd, zo in december. Dit is namelijk de laatste week voor de kerstvakantie, dus die zit op school bommetje vol gepland met allemaal kerstige activiteiten (ik kan alle ouderapps echt serieus niet meer bijhouden joh, het houdt niet op met dat geknutsel en gekijk). En we denderen hier in 1x door vanaf Sint Maarten, Sinterklaas en dan dit weer… Je zal vandaag de dag maar een kindje van 4 zijn zeg. Vanmorgen en gisterochtend speelde Bas de os in een kerstvoorstelling, en dan zitten er ook nog allemaal kerstmarktjes en diners aan te komen. Voor mij persoonlijk valt het wel mee omdat ik de kankerkaart kan spelen, maar Floor is deze week regelmatig de sjaak… dus veel succes liefste 😉

Maar ondanks mijn geklaag hierboven, is het natuurlijk ook wel heel leuk en aandoenlijk om te zien hoor. Ik vond het heel leuk om gisteren zo de spannende dag te kunnen starten met Bas. Maar ook wel heel vreemd om daarna gelijk door naar het ziekenhuis te rijden. Dat was best even schakelen. En Bas vond het ook maar niks, want de stress zat hem al aardig boven zijn hoofd. In het ziekenhuis was ie ook nog eens te laat met op de liftknop drukken en daarna moest ie al zijn emoties afreageren in een kwartier lange huil&driftbui in het trappenhuis. Menneke toch…

En even later werd ik weer aan de zak geprikt op mijn futuristische chemostoel. Dit keer ging het infuus in mijn rechterbovenarm in de hoop dat ik er dan minder last van zou hebben dan in mijn linkeronderarm de vorige keer. Dat viel alleen helaas wel tegen, het blijft echt een heel naar gevoel om dat spul in je arm te krijgen en het voelt de hele dag of je van die kant aangereden bent of zo. En deze keer begon het ook al halverwege het infuus weer te tintelen en te prikken, dus ik zat echt te wachten tot het eindelijk voorbij was. Maar gelukkig kwamen toen de kinderen weer, dat was wel even heel erg leuk. En vervolgens moest ik even stoer tegen ze liegen dat het echt helemaal geen pijn deed toen ze het infuuspleister van mijn prikkende arm afhaalde. Van binnen schreeuwde ik het wel een beetje uit, maar de kinderen zagen dat het allemaal helemaal niet zo erg is voor papa allemaal. Bas is niet de enige die soms in een toneelstuk speelt hoor 😉

Maar al met al ging het wel prima hoor, en daarna kon ik fijn weer mijn bed in. Ik heb wel het gevoel dat het me deze keer iets zwaarder viel dan vorige keer. Ook thuis voelde me ik een stukje brakker, alsof ik terug kwam van een weekend Lowlands, maar dan met allemaal prikkende tengels en kramp in spieren die je niet eens kende. En vanmorgen was het niet veel beter: mijn infuusarm prikt dan wel minder, maar de neuropathie is er weer volop. Terug van weggeweest, maar gelukkig vooralsnog geen nieuwe kwaaltjes die ik nog niet kende. Dus dat is wel weer fijn.

Ik lig nu dus weer lekker in bed te typen, met een muts op en kekke handschoentjes om me heen. Vanmorgen had ik wel nog een klein dieptepuntje toen ik met Floor zat te ontbijten. Ik zat daar te kloten met mijn warme broodje die ik met handschoenen vast had, terwijl na hap 1 de kramp in mijn rechterkaak schoot en bij de volgende hap in mijn linker. Toen voelde ik me weer even onwijs lullig gewoon om alles en toen schoten de tranen in mijn ogen. Waarna ik dus meteen weer kramp kreeg in mijn oogkassen. Vervolgens doe ik mijn handschoenen uit om de tranen uit mijn ogen te vegen, en dan beginnen mijn vingers meteen weer onwijs te prikken door de kou van mijn tranen op mijn huid… ugh wat een gare slapstick was dat even zeg.

We konden er wel om lachen hoor, maar het was wel een typerende aaneenschakeling van crap waar ik nu gewoon weer even doorheen moet. Stuk voor stuk zijn die kwaaltjes echt niet zo erg, maar alles bij elkaar op een hoop is het gewoon echt helemaal niet leuk. Maar goed, ik troost me met de gedachte dat het na een aantal dagen ook weer wegzakt. Even volhouden dus, en intussen gaan de dagen een voor een voorbij. Op naar het einde van dit stomme circus! Nog minder dan 15 weken chemo te gaan. Woei!

Nou ja, dat was het dus! Nu lekker bijkomen en weer lekker twee weken lang chemopillen happen thuis (maar die zijn wel veel milder dan het infuus gelukkig). Hier nog even voor het idee twee kiekjes van tijdens de chemo gisteren (zonder kinderen uiteraard, daar zetten we nooit foto’s van op internet):

Chemoselfie: