Ugh.. wat een nacht weer. Althans, nacht… Een nacht wordt door veel mensen gezien als een donkere periode van een etmaal waarin goed geslapen kan worden. Bij ons thuis is dat niet zo. Door Bas. Mijn kind. Wat een gast.

Terwijl ik dit schrijf is het net 6 uur geweest en zou ik niets liever willen dan dat deze dag alweer voorbij was. Het is namelijk papadag, en omdat ik tussen 1:45 en 5:00 uur eigenlijk geen oog heb dichtgedaan vanwege driftbuien van Bas, zie ik deze dag nou niet bepaald opgewekt tegemoet. Daar komt dan nog bij dat die kleine gast zometeen waarschijnlijk ook vast niet te genieten zal zijn door zijn eigen slaaptekortje, dus dit is een succesformule van jewelste.

Maar ja, één dag tegelijk. Het voordeel is natuurlijk wel, dat als we deze dag eenmaal zijn doorgekomen, hij toch weer een dagje ouder is en ik ook weer een dag dichterbij mijn gewenste 40 jaar ben. Man, ik kan niet wachten!

Wat een leven zeg, die kinderjaren. Je krijgt er zo veel voor terug…

Feestje!