Persoonlijk vind ik er echt geen hol aan om met mijn zoontje in een speeltuin te staan. Natuurlijk vind ik het leuk om hem te zien genieten van alle speeltoestellen om hem heen, maar die semi-beleefde ongemakkelijke interactie met andere ouders die daar liever niet willen zijn, kan mij toch echt gestolen worden hoor. Ik dacht altijd dat ik dat tenenkrommende dieptepunt in de speeltuin had bereikt, tot ik vandaag in de speeltuin op de camping in Frankrijk stond. Mon dieu zeg, het kan dus nóg erger.

Als je ook nog eens een Babylonische spraakverwarring in die speeltuin gooit, wordt het allemaal namelijk nóg ongemakkelijker dan het oorspronkelijk al is. Vandaag stond ik spastisch te grimassen tussen de Duitsers, Engelsen, Fransen, Hollanders en hun kroost. Van die kinderen weet je meestal al vrij snel waar ze vandaan komen, maar van die ouders niet. Zo zat ik dus lekker Duits-Frans te mompelen tegen een oerhollands echtpaar, zei ik ‘entschuldigung’ tegen een Brit en moest ik weglopen van een kindje omdat ik zijn Frans niet begreep. Hoe sneu voor ons beiden.

Op een gegeven moment kwam ik zelfs niet eens meer uit mijn woorden toen de vermoeidheid en verveling werkelijk hun tol begonnen te eisen. Ik had zowaar een blackout in de speeltuin op de camping in Frankrijk, en dan weet je dat je als ouder toch wel een dieptepuntje hebt bereikt hoor. Ik hou van mijn zoontje, maar dit soort dingen blijf ik echt niet voor altijd doen hoor.

Wat dat betreft is het jammer dat ik recentelijk nog een baby in mijn gezin heb mogen verwelkomen. Dat betekent dat ik daar straks dus gewoon weer sta hoor, over een jaar of twee. “His turn bitte, entschuldigung s’il vous plait gast”.

Ja het is me allemaal een feestje zo af en toe op vakantie…