Een tijdje terug schreef ik hier een stukje over dat het schrijven van uren op projectcodes op je werk misschien wel het allerstomste is wat je kunt doen op deze wereld. En een lange tijd was ik daar ook volledig van overtuigd, tot vandaag. Na dat ik voor wat voelde als 357 uur onafgebroken een schommel met daarin mijn zoontje heen en weer heb geduwd, weet ik even niet meer wat nu de gaarste bezigheid is die ik me kan bedenken. Het is allebei zo erg!

Het schrijven van uren voelt natuurlijk kansloos bureaucratisch zonde van je tijd, maar dat schommelen kan er ook wat van zeg. Je krijgt na 12 uur pijn in je arm, rug, benen en ziel, en met een beetje pech moet je ook nog vriendelijk lachen naar andere zielige ouders die in hetzelfde schuitje zitten. Of erger nog: met ze praten!

En die schommelgesprekjes zijn toch zo hels.

Andere ouder: “Leuk he”
Ik: “ja nou haha”
Andere ouder: “Wij zijn hier bijna elke dag”
Ik: “wij niet echt” (— wat, die gek is niet sarcastisch!?)
Andere ouder: “Kijk ze toch genieten”
Ik: “ja, maar dat duwen de hele tijd is natuurlijk wel een beetje… he?”
Andere ouder: “Ja dat vinden ze leuk he”
Ik: “… … … ” (— hoe kom ik hier weg?!)

Blegh.. nee ik doe mijn kind graag een plezier hoor, zoals de meeste vaders dat vanuit evolutionair oogpunt eigenlijk wel doen, maar dit slaat natuurlijk helemaal nergens op. Welke idioot gaat er nu anders 42 uur een plankje aan een ketting duwen als daar geen kind op zou zitten?

Rare jongens, die mensen.