Ongelofelijk, wat is dit toch een gekke tijd zeg. Inmiddels leven we al bijna 2 jaar met corona, en ik merk dat ik er eigenlijk wel aan gewend ben. Ik kijk niet meer op van anderhalve meter, een mondkapje valt me niet meer op, de persconferenties weten me totaal niet meer te boeien en over het algemeen vind ik alles stiekem gewoon wel best. En dat terwijl dit alles natuurlijk verre van normaal is! Erg he?

En natuurlijk vind ik het verschrikkelijk voor de ondernemers en creatievelingen die hieraan ten onder gaan. Misschien wel net zo erg als voor de mensen die leed en verlies te verwerken krijgen, maar ook dat lijkt allemaal te een plek te krijgen in mijn beleving. Het wordt er geen greintje minder om, maar het went, dat probeer ik hier te zeggen. Net zoals het went dat we allemaal kunst en vliegwerk moeten verrichten om dat virus een beetje binnen de perken te houden. Want als ik 1 ding begin te geloven, is het dit wel: wij gaan niet meer van dit virus winnen.

We moeten gewoon langzaam wachten tot het virus zo mild gaat worden en zo breed verspreid is geweest dat de ziekenhuizen niet meer overstromen. En dat duurt waarschijnlijk nog wel een jaartje of 2. Tot die tijd kan ik maar beter proberen te wennen aan de situatie, en wat dat betreft ben ik al goed op weg. Zeker omdat ik in deze saaie huisje-boompje-beestje fase van mijn leven toch niet heel groots en meeslepend hoef te leven. Of kan…

Nee hoor, die pandemie is vervelend voor ouders met jonge kinderen, maar vele malen vervelender voor mensen die nog in de bloei van hun leven zitten en gewoon lekker elk weekend goed van god los willen. Aan al deze mensen, en alle ondernemers (horeca!!) en de creatieve sector wil ik alleen maar zeggen: heel veel sterkte en bedankt voor jullie offer!

En aan de rest: Succes, en even geduld nog. Beter maken we er maar het beste van!