Ik keek vandaag naar een duif. De duif keek ook naar mij. En hoewel ik het gesprek nog helemaal niet op gang had geholpen, zei die gast uit het niets dus het woord “oehoe” tegen mij. Geen context, geen uitleg, gewoon “oehoe”. Aangezien ik daar verder niets van begreep, kon ik daar geen speld tussen krijgen. En zo eindigde ons gesprek net zo snel als het gestart was. Ik vond er persoonlijk niet zo veel aan, maar zou hij het wel leuk gehad hebben?

Ik denk het haast wel, want ik was nog geen 10 meter verder voordat ik hem alweer “oehoe” tegen een volgende voorbijganger hoorde zeggen. En daarna weer. Is er even geen mens in de buurt? Dan zegt ie gewoon “oehoe” tegen een andere duif, die dan weer vrolijk “oehoe” terug zegt. En dat is dan je leven. Is dat leuk?

Ervan uitgaande dat je tussen het “oehoe” zeggen alleen maar op zoek bent naar restjes friet en mayo, denk ik dat je over het algemeen best wel lol kan hebben in een leven als duif. Maar zeker weet je dat nooit. Want drie keer raden wat je te horen krijgt als je het een keertje op de gast af vraagt aan een duif…

Precies.