Vandaag snap ik een beetje hoe Trump zich heeft gevoeld. Ik word wakker zonder zetel in de Tweede Kamer, en dat doet pijn. Heel veel pijn. Ik weet nu namelijk dat het heel moeilijk is om je nederlaag toe te geven na een spannende verkiezingsstrijd. Ook ik heb heel erg veel zin om de schuld buiten mijzelf te leggen, maar ik ben gelukkig mans genoeg om dat niet te doen. Ik durf de realiteit in zijn ogen te kijken en me neer te leggen bij het ongelofelijke onrecht van het universum.

Het zou immers te makkelijk zijn om te zeggen dat mijn nederlaag komt door ongeldigheid van de poststemmen (zwakke mensen uit risicogroepen staan er immers om bekend altijd graag op een Partij voor Dingetjes te stemmen). Het zou te makkelijk zijn om te zeggen dat het kwam door de wind die al mijn verkiezingsflyers had weggewaaid. Het zou te makkelijk zijn om te zeggen dat het komt doordat ik niet op verkiezingsdebatten wilde verschijnen. Het zou te makkelijk zijn om te zeggen dat jullie niet goed binnen de lijntjes hebben gekleurd. En het zou zeker te makkelijk zijn om te zeggen dat het komt doordat mijn partij niet op de kiesbiljetten was geprint.

Het was natuurlijk een samenloop van omstandigheden, maar het belangrijkst is om me te realiseren dat de wereld anno 2021 overduidelijk nog niet rijp is voor de immense awesomeheid van mijn Partij voor de Dingetjes. Ik heb er ook 37 jaar over gedaan om dit aan te kunnen, het zou niet meer dan eerlijk zijn om de samenleving ook wat extra tijd te geven om eraan te wennen. En die tijd geef ik jullie graag. Ik kom namelijk gewoon terug!

Bij de volgende verkiezingen ga ik het pas écht goed aanpakken! Ik ga zelf stembiljetten printen en kom misschien wel een keer op een TV. En in de tussentijd zullen er altijd dingetjes zijn die onze wereld voor ons bepalen.

Ik hou ze voor jullie in de gaten en zie jullie allemaal graag weer over 4 jaar terug in a stemhokje near you!