Deze dagen verbaas ik me weer eens gigantisch over onze bloedeigen mensheid. Want waar zijn we nou toch weer in vredesnaam mee bezig met zijn allen? Hoe kan het toch zo zijn dat ik anno 2019 in een hoogstedelijke omgeving met een omgehakte blauwspar in mijn kinderwagen over straat loop, en dat niemand aan me vraagt of ik niet compleet debiel ben geworden? Sterker nog, mensen kijken er niet eens raar van op. Ik kreeg zelfs een tevreden glimlach van een mevrouw in een auto naar mij toegeworpen. Dat is toch eigenlijk te zot voor woorden?

De enige situatie die ik me kan voorstellen die het veroorlooft om een dennenboom in je huis op te sieren is eigenlijk dat je in een isoleercel woont die mijlenver van de bewoonde wereld ligt. Je hebt geen kasten, maar wel allemaal crap van de action en een stel lampjes die je ergens op wilt bergen in je isoleercel. Dan, maar ook alleen dan, is het verstandig om bij gebrek aan beter een dennenboom van buiten in je huis neer te zetten. Alle andere scenario’s zijn eigenlijk pure waanzin als je er eventjes wat langer over nadenkt.

Maar goed, dat neemt natuurlijk niet weg dat het ondanks de bizarriteit van het geheel wel gewoon een knettergezellige traditie is. Ik ben blij dat het nog mag, en dat het nog niet maatschappelijk afgekeurd wordt om het leven van een blije spar te beëindigen, puur om in zijn laatste dagen nog wat lampjes aan het langzaam wegkwijnende karkas van het boompje te hangen. Het is een kwestie van geduld tot een maatschappelijke hype ook hier een einde aan zal maken, maar tot die tijd geniet ik nog maar even volop van de geur van een verse omgekapte boom vol onzin.

Dat kan immers maar 1 keer per jaar. Heerlijk, die nonsens!

Veel plezier allemaal.