Ik moet jullie iets bekennen. Zeven jaar geleden heb ik iemand leren kennen die mijn leven voorgoed veranderde. Het was liefde op het eerste gezicht, het was een vaatwasser, het was waanzinnig. Die mooie randen, die subtiele camouflage, een glimmend stel borstels, maar vooral: die kracht! Dat gemak, de onderdanigheid, dienstbaarheid… ik weet niet wat het precies was, maar al snel moest ik eraan geloven: ik was op slag verliefd.

Nu hebben wij al bijna 7 jaar een relatie en ik moet zeggen dat onze liefde geen moment bekoeld is. Iedere avond stop ik mijn vaatwasser vol met liefde, en als dank begint hij de rest van de avond allemaal lieflijke geluidjes tegen me te mompelen. Wij hebben het altijd fijn samen, en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik me realiseer hoe gelukkig ik wel niet mag zijn met onze vaatwasser in ons gezin. Het is een erelid, in tegenstelling tot sommige andere gasten hier in huis.

Zoals je merkt steek ik mijn liefde niet onder stoelen of banken, maar door de jaren heen heb ik gemerkt dat sommige mensen mijn bevlogenheid voor dit huishoudelijk apparaat toch een beetje raar beginnen te vinden. Ik denk persoonlijk dat het komt doordat ik 30 jaar in eenzaamheid zonder vaatwasser heb geleefd, maar hoe leg je dat uit aan iemand die zelf misschien wel aan de derde vaatwasser in zijn leven bezig is?

Maar raar of niet: liefde overwint alles. Zeker de liefde tussen een vaatwasser en zijn man. Dan trek ik mij nergens iets van aan!

Ik hou van jou. Elke vaat weer.