Een eigen strandhuisje is een ongekende luxe. Zelf heb ik toevallig het geluk om in een familie geboren te zijn die zo’n huisje heeft in het prachtige Egmond aan Zee. Als mens verlies je daarmee officieel al je rechten om te klagen, maar ik heb toch een kleinigheidje gevonden. Want valt deze ongekende luxe eigenlijk wel een beetje relaxed te combineren met een baby?
Als ik uit eigen ervaring spreek is het enige juiste antwoord: ‘mwah’. Tuurlijk, je zit nog steeds in een geweldig huisje met privéstrand en een fantastisch uitzicht, maar doordat je tegelijkertijd gewoon 24 uur per dag doorgaat met je baby heb je helemaal geen tijd en energie meer om daar optimaal van te genieten. Dan heb je opeens geen tijd meer om rustig een boekje te lezen voor het huisje. Dan kan je niet meer lang van het uitzicht genieten omdat je toch uit kunt slapen. Dan kan je niet zomaar een stukje afdwalen bij de vloedlijn zonder na te denken over wanneer je weer eens een keertje om gaat draaien. Dan maak je geen kunstwerken meer van je Hollandse Nieuwe waar je dan rustig anderhalf uur over kunt doen. Nee, je kunt dan niet eens meer gewoon even normaal naar de wc die je aan het begin van het seizoen met bloed, zweet en tranen in elkaar hebt gezet. Wat zijn dit een andere tijden zeg..
Wat je er gelukkig wel voor terug krijgt is een waar feest der herkenning. Omdat dit huisje al ver voor mijn geboorte in de familie was (mijn opa heeft de vereniging nog mede opgericht), kom ik hier dus al mijn hele leven. Vanaf dat ik zelf een baby was heb me hier dus ook in al mijn vakanties lekker laten verzorgen door mijn ouders. Daarom is Egmond in mijn beleving gewoon een ander woord voor ontspanning, maar dat verandert een beetje als je zelf kinderen krijgt.
De herkenning zit hem dan ook vooral in je eigen kinderen, die hier vrolijk rondrennen met hetzelfde grenzeloze gegiechel als die ik me kan herinneren van vroeger. Ze spelen met hetzelfde speelgoed als ik, slapen in het zelfde stapelbed onder dezelfde dekens. We bouwen dezelfde epische forten en stappen met dezelfde verkleumde zandpootjes per ongeluk in bed. En die herkenning is onwijs vertederend om te zien.
Het is nu gewoon nog even aanpoten zoals je dat overal moet doen met een baby, maar volgend jaar zitten we er hier alweer heel anders bij. Dan lopen we continu achter Bas aan om te voorkomen dat hij zichzelf niet verwond aan een splinterig stuk wrakhout of zo. Maar nu heb ik terwijl ik dit schrijf pas mijn eerste momentje voor mezelf. Nu maar hopen dat Bas lang genoeg blijft slapen totdat ik op ‘publiceren’ kan klikken… spannend!
En toch blijft het elke keer weer een genot om hier te zijn. Ik hoop van harte dat mijn eigen kinderen later hetzelfde mee gaan maken als ik, en dat ik later tegen mijn eigen kleinkinderen met een nostalgische stem kan vertellen dat ‘mijn opa dat krukje daar nog helemaal zelf gemaakt heeft’. Ik verheug me er nu al op.
Daar kan geen slaaptekort tegenop!