Er is hier in huis een stille strijd gaande. Een strijd tussen mens en beest. Tussen hersens en domme kracht. Tussen wij en Het. Tussen mij, en Joop…

Op zich niets nieuws onder de zon dus, ware het niet dat deze strijd recent een nieuwe, walgelijke wending heeft genomen. Zoals ik eerder al schreef was mijn zoontje laatst geveld door een nare buikgriep, waarbij hij op het hoogtepunt (of dieptepunt, het is maar net van welke kant je het bekijkt) ook nog eens stiekem over onze kat gekotst had. En wij dachten nog even dat Joop deze slag gewoon zou incasseren en weer door zou gaan met zijn hersenloze leventje, maar niets is minder waar. Hij pakt ons terug in stijl. Met braaksel. Heel. Veel. Braaksel.

Echt, ik weet niet waar hij het vandaan haalt, maar de laatste tijd begint ie elke dag wel ergens walgelijk te kokhalzen om vervolgens heel secuur een viezig plasje meuk neer te leggen. Woonkamer, slaapkamer, badkamer, eettafel, het maakt hem niet uit. Overal waar wij leven, braakt Joop. Lekker dan. Vanmorgen werd ik zelfs wakker van dat vieze geluid op mijn voeteneinde. Dan komt het ineens toch wel heel erg dichtbij hoor allemaal.

Wij vermoeden nu dat hij hetzelfde buikgriepje als Bas te pakken heeft. Ikzelf denk dat Joop Bas aangestoken heeft omdat hij een nare poes is, maar ik moet toegeven dat hij dat dan wel heel geniepig zou hebben gespeeld. Maar dit is het bewijs dat mens en die misselijke ziektes kunnen overdragen. Nog een reden om geen huisdieren te nemen!