Eigenlijk niet. Het enige verschil zit hem puur in de presentatie. Zo kan je willekeurig een stel zweverige woorden achter elkaar zetten, en zeggen dat het een prachtig stukje poëzie is. Niemand die dat kan ontkennen, aangezien er verder helemaal geen regels voor lijken te zijn.

Zelf heb ik bijvoorbeeld altijd een zwak voor dit stukje. Dit heb ik geschreven toen ik het even zwaar had als machteloze individu in een altijd beklemmende samenleving:

O droevige aarde
zo paarden,
woorden woelen mij wazig
mits voorts, als hoorts.”

Zucht… Ik heb het expres tussen aanhalingstekens gezet en cursief gemaakt zodat het lijkt alsof ik erover na heb gedacht en er echt iets bij voel. Achter mijn beeldscherm kijk ik nu ook gepijnigd, maar dat zien jullie helaas niet. Zwaar werk hoor, dat dichten.

Het volgende voorbeeld bevat exact dezelfde boodschap, maar valt dan plotseling in de categorie Raaskallen, uitgesproken door een zatte hooligan in metro 50 direct vanuit het hart en de lever wanneer Ajax met 3-0 van PSV heeft verloren:

“O DROEVIGE AARDE!!!
ZO. PAARDENnnkn!
WOORDuuhhhh WOELE WAZIGgg yeah!
mits vohoHOOORTsalalashoorts”
Lalalala aaalalaa lalaaa

Inderdaad: raaskal = poëzie = raaskal = poëzie. Het is maar net hoe je het weet te verpakken.

Mocht je nu helemaal in de stemming gekomen zijn, kan je hier mijn gedicht lezen over Liefdesharing. Dit is tevens opgenomen als zwoele toegift bonus content in The Boek. Des te meer reden om dit prachtwerk in huis te halen als je dat nog niet gedaan hebt!