Mensen zijn toch maar rare wezens hoor. Ergens hebben wij er geld voor over om in een grote donkere kamer te gaan kijken hoe een verknipte clown ons allemaal compleet de pleuris laat schrikken. Wat is daar in vredesnaam leuk aan? Ik vind het eerlijk gezegd best moeilijk om te bevatten, maar één ding weet ik zeker: leuk is het wel!

Want wie kent IT niet? Ik zou haast durven te beweren dat deze geflipte clown het eigenhandig voor elkaar gekregen om een complete generatie een trauma voor clowns te hebben opgeleverd. Ik ben zelf 35 en mijn eerste ontmoeting met deze freak was op de voorkant van de dubbel-CD Thunderdome VIII. Een clown met puntige tanden, daar moest je meer van weten! En nadat je oren ontploft waren van de 160 BPM takkeherrie, dook je met je vriendjes een donkere zolderkamer in om stiekem de film IT van Stephen King te kijken.

En twee uur later sta je lijkbleek met een trauma voor de rest van je leven onder de trap. Zo’n impact had die film. Nu, zo’n 25 jaar later, is er een tweedelige remake uitgekomen. Twee speelfilms, onder de noemer chapters 1 en 2. Weten deze mij net zo’n trauma op te leveren als vroeger?

Kwaliteit – Nou nee, eigenlijk niet. En de voornaamste reden is eigenlijk dat ze ervoor gekozen hebben om Pennywise de Clown net iets minder menselijk te maken dan vroeger. En daardoor is het ook net wat minder geloofwaardig. Daar staat tegenover dat het allemaal wel minstens vijf keer zo bruut en ranzig is als voorheen, maar toch: van deze nieuwe remake zou ik gewoon niet zo snel een trauma voor het leven krijgen.

En dan is er ook nog het kwaliteitsverschil tussen de chapters 1 en 2. In het eerste hoofstuk komen vooral de kinderen aan bod, en in het tweede hoofdstuk worden de volwassenen steeds afgewisseld met de kinderen. Waar ik die kinderen nog heel goede, geloofwaardige acteurtjes vond, ging dat met de volwassenen toch een stuk minder vanzelf. Ze konden me simpelweg allemaal niet zoveel schelen. En daardoor verlies je ook een hoop spanning, wat je natuurlijk wel merkt als je na 2,5 uur eindelijk de aftiteling voorbij ziet komen.

Tijd die je eraan kwijt bent: en ja, ik vind 2,5 uur dan toch eigenlijk wel een beetje te veel van het goede. Het is best leuk om naar te kijken hoor, maar op een gegeven moment mocht het van mij wel afgelopen zijn allemaal. Na de zoveelste brute scene ken je het allemaal wel. Toen na 2,5 uur eindelijk de laatste (toch ietwat matige) scenes voorbij waren gerold was ik voldaan, maar niet van mijn stoel geblazen van geweldigheid.

Tijd-kwaliteitverhouding – deel 1 een 7, deel 2 een 5. Dat geeft deze totale remake een score van 6. Mijn advies zou dus zijn om het eerste deel een keertje te kijken en het daar gewoon lekker bij te laten.

Kan ik het aanraden? Eigenlijk alleen aan iedereen die nog steeds liever een blokje omloopt als ie ergens een clown de aandacht ziet lopen trekken. Hoe bruut deze film ook is, gek genoeg is ie zó over de top dat je clowntrauma er alleen maar minder van kan worden.

Wat me bij zal blijven na deze film: die kop van die clown, dat gekke dansje, de mooie special effects en het besef dat kinderen de laatste tijd toch vaak echt wel geloofwaardig kunnen acteren (denk ook Stranger Things mensen!)

Dus! Potverderry nog an toe.