Hoera!! Vet relaxed zeg: gisteren had ik weer zo’n heerlijk kijkonderzoek om te controleren of die gare Harm de Ellendeldarm niet weer stilletjes aan het intrekken is, maar nee hoor. Die tumor is in geen velden of wegen meer te bekennen! Alles ziet eruit als een prachtig schoongemaakte glijbaan uit het Tikibad, met alleen een klein littekentje op de plek waar Harm bijna een jaar geleden zijn biezen heeft gepakt. Wonderlijk maar waar. Zo fijn!

En de opluchting is toch weer enorm hoor. Want ik kneep hem toch wel weer behoorlijk de afgelopen tijd. Niet zo erg als de vorige keer 4 maanden terug, maar toch sluipt die spanning onbewust je hele leven in, in de aanloop naar de volgende controles, en dat laat je toch niet onberoerd. Je wordt een beetje apathisch, moedeloos, alsof het je allemaal niet meer kan schelen in het leven. Nu helpt de huidige staat van de wereld daar natuurlijk ook niet aan mee, maar ik merk dat er toch een flinke last van mijn schouders is gevallen nu de dag van gisteren eindelijk voorbij is.

En man, wat was die opluchting weer groot! Toen het spieken voorbij was barste ik wederom weer in tranen uit op die tafel van de ontlading. “Meneer is een beetje emotioneel, maar het is goed” zeggen ze dan tegen Floor, haha. Maar dat doet me natuurlijk helemaal niets, heerlijk om het gewoon maar over je heen te laten komen. Heerlijk om ie uitzichtloze dagen eindelijk achter je te kunnen laten. Heerlijk om de waarheid gewoon te gaan geloven: ik heb er weer 5(?) maanden leven bijgekregen. Ik mag nog steeds terug naar normaal. Het kan. Yes!

En weet je wat ook zo naar is? Naarmate zo’n datum van onderzoeken dichterbij komt in je agenda, voelt het ook alsof je “zorgeloze” leventje langzaam ten einde komt. Je (ik) durft namelijk van geen enkel scenario uit te gaan. Of alles is goed en je bent superblij, of het kwartje valt de andere kant op en je zit weer in die ontzettend gare molen. En dus gaat je hoofd maar op slot en dan voelt het alsof er een hele grote donkere muur op je af komt in de toekomst. Wellicht kan je daar ook heel anders mee omgaan hoor, maar zo werkt het in elk geval bij mij, en daar maak ik het mijzelf niet bepaald makkelijk mee…

Maar vandaag ben ik door de muur heen gebroken en daarachter schijnt de zon! In elk geval tot ik weer op de onderzoekstafels mag gaan liggen. Zometeen gaan we weer naar het ziekenhuis om de resultaten met de chirurg te bespreken, maar de verwachting is dat de volgende controles nu ook weer een paar maandjes later kunnen dan deze keer. Aan de ene kant relaxed, maar aan de andere kant wil ik er toch ook zeker niet te lang mee wachten hoor. Ik vertrouw die Harm immers nog voor geen meter! Ergens in september spieken lijkt me denk ik wel fijn, dus daar ga ik dan op mikken.

We gaan het horen! Zodra ik meer weet (en zin heb om te schrijven) zal ik het hier laten weten. Maar nu weten jullie het mooie nieuws in elk geval: uw Rein Onlein gaat vrolijk door deze zomer. Hoppa driedubbeldik hoera!

Liefs,
Rein