Mijn hemel wat een gedoe zeg! Vanmorgen belde ik voor de zekerheid nog even naar de verpleegkundige van oncologie om te dubbelchecken of ik qua pillen in elk geval klaar voor de start van morgen was, maar dat bleek dus niet zo te zijn. Ik had kennelijk nog meer pillen nodig die ik een uur voor het infuus moet innemen, en dus moest ik toch weer naar het ziekenhuis om daar bij de apotheek de rest van de cocktail op te halen. En dat is me een feest joh, zo’n apotheek.
Echt, zo positief als ik over mijn zorg ben, zo ‘gematigd’ ben ik tot nu toe over alle apotheken die ik bezoek. Ik weet niet hoe het komt, maar er lijkt altijd wel iets mis te gaan als ik daar ben. Ik zal jullie het hele verhaal besparen, maar na een ingewikkelde speurtocht vol miscommunicatie, ergernis en verbazing zat ik op een gegeven moment weer compleet lamgeslagen in mijn auto terug naar huis, met een fraaie papieren boodschappentas vol pillen op de bijrijdersstoel naast me. Dat wordt smullen.
Als ik al die doosjes op tafel uitstrooi lijkt het haast wel een vervroegde pakjesavond, maar dan zonder de leuke dingen. En dit is alleen nog maar voor de eerste kuur van 3 weken zeg (deel 1 van de 6):
En waar ik nou heel benieuwd naar was, dit zijn dus de grote knallers; de chemopillen waar ik er straks 8 op een dag van moet slikken:
Op zich zien die er niet heel vreemd uit, gewoon een beetje als die multivitaminetabletten. Ik had er iets spannenders bij voorgesteld, met allemaal enge doodshoofden en spannende waarschuwingen erop en zo. Maar niks van dit alles. Laten we hopen dat de bijwerkingen net zo’n anticlimax worden als dit en dan hoor je mij nergens meer over klagen!
En nu ga ik de tijd zijn ding laten doen tot het morgen is. Maar een naar gevoel is het wel.. Toen ik mijzelf net in de spiegel aankeek in de lift, met een vermoeide treurige kop en een flinke boodschappentas vol pillen, moest ik ook wel weer even huilen hoor. Waar ben ik toch in beland zeg? Waarom in vredesnaam? Waarom ik? En waarom nu al? Gadverdamme allemaal gewoon… stomme bende.
Nou ja, het is nou eenmaal niet anders. Kom maar op met die vervloekte zure appel. Morgen om 9 uur slik ik mijn eerste anti-misselijkheid pillen en om 10 uur hang ik dan eindelijk voor het eerst twee uur lang aan een zakje, tussen allemaal andere mensen die in datzelfde stomme schuitje zitten. En daarna brengt mijn lieve Floor me naar huis en dan ga ik gewoon in mijn bed liggen en laat ik alles maar over me heen komen. We gaan het meemaken!
En omdat morgen voor mij volledig in het kader staat van die chemo, ben ik eigenlijk ook niet van plan om gelijk een update te schrijven op deze site. Die komt denk ik woensdag wel weer. Dan horen jullie hoe het mijn eerste keer vergaan is. Dan weten jullie dat!
Dus tot woensdag, en wish me luck!
xx
