Jawel, gisteren is eindelijk die laatste zak Oxaliplatin-chemo mijn lijf in gedruppeld, en daarmee werd de laatste kuur ingeluid van deze behandeling. Dat is natuurlijk een prachtige mijlpaal, maar een complete feeststemming is er nog niet hoor. Hiermee werd namelijk ook de zwaarste kuur qua bijwerkingen ingeluid, dus ik heb nog een paar hele pittige weken voor de boeg. Maar dat betekent niet dat we best al wat slingertjes uit de kast mogen trekken hoor. En dat deden die lieve mensen van de dagbehandeling oncologie ook: bij binnenkomst feliciteerden ze me met de laatste keer en daarna hadden ze ook nog eens mijn infuusslang feestelijk versierd met een slingertje. Wat attent en gezellig van ze!
Maar ja, ik moest ondanks de feestelijke slingertjes wel weer gewoon aan het infuus, en na afloop was ik daar wel weer echt flink ziek van. Daar kwam ook nog eens een lekkere huilbui overheen van de ontlading, waarbij natuurlijk mijn wenkbrauwen direct weer in de pijnlijke kramp schoten. Daar zijn ze weer hoor, die bijwerkingen! Niet onverwachts, maar zeker ongewenst… ach ja, een paar weken nog. Vervolgens werd ik weer door mijn lieve Floor half creperend naar huis gebracht en in mijn bed gerold, om daar lekker bij te komen van alles… of niet?
Want over “de laatste chemo in stijl” gesproken, een chemobehandeling is natuurlijk niet compleet zonder minstens één keer goed boven de plee te hangen om alles eruit te gooien. Vooralsnog ging het allemaal best oké en kon ik met de nodige pillen die misselijkheid aardig onderdrukken, maar bij de vorige kuur merkte ik al dat dat moeilijker werd. En deze keer kon ik er gewoon echt niet meer onderuit. Zo rond een uur of 5 hing ik dan ook ontiegelijk brakend boven de plee, terwijl ik zeer overtuigend de unieke klanken van een bronstige zeekoe in paringstijd door ons appartementencomplex schalde. Met het zweet op mijn voorhoofd en tintelende benen van de koude vloer… jawel, dit was toch weer een mooi dieptepuntje van mijn avontuur hoor. Laatste chemo in stijl: check!
Nu is het de day after en voel ik me gelukkig wel weer een stuk beter. Ik ga natuurlijk niet te vroeg juichen, want het is pas 9 uur en ik heb net weer een hand vol pillen naar binnen gewerkt (8 stuks maar liefst). Maar die ga ik in alle rust verteren en dan maar weer kijken hoe dat valt. Ik doe het in elk geval goed rustig aan deze dagen, er zit even niets anders op. Rustig opkrabbelen, en dan: niet weer opnieuw onderuit geschoffeld worden voor de volgende kuur! Dat besef is toch ook wel echt goud waard hoor. In moeilijke tijden kan ik mezelf daar toch een beetje mee geruststellen.
En zo komen we de tijd wel door! Dag voor dag, uur voor uur… maar altijd vooruit. Tot laters lieve mensen!
xx
