Mijn hemel wat een laffe bende is het hier de afgelopen dagen zeg! Iedereen is nog steeds ziek thuis, en als iedereen op slome kracht leeft komt er natuurlijk ook nooit een beetje pit in de dag. Nu is dat op zich niet zo erg hoor, we doen het lekker rustig aan… maar we zijn wel een stelletje lamlendelaren bij elkaar zo en daar wordt je niet altijd even opgetogen van. Ik kan niet wachten tot die ziekenboeg eindelijk gepasseerd is.

Nu hebben we de ergste griepgolf inmiddels wel gehad en zijn de kinderen voornamelijk nog aan het uitzieken, dus die kunnen morgen wel weer naar school (al is Floor er wel nog steeds het minst aan toe geloof ik). Ikzelf ben de griepdans achteraf redelijk goed ontsprongen (op een gare hoest en krakende luchtpijp na), maar dat betekent jammer genoeg niet dat ik me goed voel. Als ik me überhaupt nog kan herinneren hoe dat voelt trouwens…

Qua chemo gaat het best oké, maar mijn conditie is echt minimaal, ik ben nog altijd moe, en als ik over straat wandel voelt het alsof ik ouderwets een biertje of twee onder de leden heb: continu lichtjes high of zo. Ik heb dan wel jaren niet meer gedronken, maar dat licht aangeschoten gevoel herken ik nog steeds uit duizenden. Maar meer of minder kan ik er niet van maken, en dan gaat dat gevoel ook wel irriteren moet ik zeggen. Je kan gewoon zo weinig en het zit meer in de weg dan dat je er vrolijk van wordt. Needankudus.

Nou ja, in de tussentijd troost me in gare momentjes nog altijd prima met de gedachte dat ik hierna niet nóg zo’n kuur hoef te doen. Ik hoef nog maar 1 week pillen te slikken en dan is de chemo gewoon klaar. Onvoorstelbaar zeg! En daarna kan ik weer langzaam maar zeker het leven op gaan pakken. Ik heb mezelf voorgenomen om weer over 2 weken weer een middag naar werk te gaan voor een mooie gelegenheid, en vanmorgen heb ik bijvoorbeeld gelijk een afspraak gemaakt bij een sportschool zodat ik de dag na de laatste pillen gelijk kan gaan aansterken richting de operatie.

Want dit aangeslagen lichaam heeft wel weer flink onderhoud nodig hoor… dat is echt niks meer waard momenteel! Ach ja, zo zijn er relatief weinig mensen die zich op hun 40ste al enigszins kunnen voorstellen hoe het zal voelen om bejaard te zijn. Ook dat is vast wel wat waard, toch?

Nou ja, tot zover dit suffe relaas… hopelijk snel weer boeiendere kost!

x