Hoi lieve mensen! Hier weer even een korte update over mijn herstel. Want als ik daar heel kort over ben: het gaat de goede kant op! En als ik er iets langer over ben, dan merk ik dat ik tegenwoordig tegen iedereen zeg dat het voelt alsof elke week toch weer een heel klein beetje beter is dan de vorige. Door alle ups en downs merk je dat niet altijd, maar ik kan gelukkig niet ontkennen dat er een stijgende lijn in zit. Waar ik dat aan merk? Nou..

In de eerste plaats doe ik steeds meer “normale” dingen. Gisteren ging ik bijvoorbeeld voor de eerste keer met Bas naar zijn zwemles (die is net begonnen). En hoewel ik hele boeken kan volschrijven over de vele gare kanten van die activiteit (ik ging bijna van mijn stokje van de warmte en vochtigheid tussen 25 verveelde ouders die als zombies hun telefoons zaten te aaien), zag ik ook veel moois. Bas was aan het genieten en glunderde vol trots naar me, en ikzelf voelde natuurlijk ook dat warme vadergevoel als je je kleine guppy daar nieuwe dingen ziet durven en doen.

Daarnaast was ik afgelopen donderdag naar een heel gezellig afdelingsuitje van mijn werk bij de Bosbaan. Ik had wel de sportieve activiteit overgeslagen omdat ik mijn kruit niet te vroeg wilde verschieten, maar tijdens de borrel/diner heb ik echt onwijs leuk met (net niet) iedereen bij kunnen kletsen. En dat was ook wel weer heel fijn. En een goede oefening in om er luchtig over te praten, want alles moet toch nog steeds wel een plekje krijgen in mij hoor. Maar ik heb niet 1 keer willen janken dus dat was een mooie score. En geheel volgens verwachting ging na 3 uur ineens de lamp uit van vermoeidheid, maar als je die voelt aankomen is dat ook zo erg niet meer. Een mooie avond dus, die gelukkig ook heel erg deed denken aan het normale leven.

En zo ga ik door! Ik was gisteren stiekem weer 5km gaan hardlopen, en zonder mijn best te doen alweer een minuut sneller dan de eerste keer. De spierpijn lijkt vandaag ook een klein tandje minder, maar daar durf ik nog niet te vroeg om te juichen. Verder probeer ik ook weer voorzichtig een Lego set (die ik van jullie helden gekregen had) te bouwen om mijn fijne motoriek te trainen, en ook daar beeld ik me in elk geval in dat het toch weer een ietsiepietsie beter gaat dan eerst. Plus ik doe nu ook een cursus digitaal tekenen, en ik laat die pen alleen nog maar soms uit mijn vingers vliegen 😉

Dus ja, over het algemeen voelt het dus alsof ik langzaam maar gestaag terug richting normaal ga, en dat is echt supervet! Nu alleen maar hopen dat ik straks in juli niet weer keihard terug te grond gestompt in ga worden als ik weer een MRI en een kijkonderzoek krijg. Als dat foute boel is wordt dat een hele zware mentale klap, maar omgekeerd: als dat goed is denk ik dat ik echt als een speer vooruit zal gaan in mijn herstel.

Fingers crossed dus met z’n allen! Over iets meer dan 3 weken weten we het.

Houdoe!