Het is echt maf, maar de laatste tijd begin ik mij steeds meer als een oude telefoon te voelen. Je weet wel: ooit helemaal top, maar nu gewoon niet zoveel meer waard. De basisfunctionaliteiten heb ik nog wel hoor, maar je moet me wel om de haverklap opladen omdat die batterij gewoon helemaal verrot is. En dus lig je een groot deel van de dag in een hoekje op te laden. Was ik maar een powerbank…
Gisteren was bijvoorbeeld weer zo’n dag waarop mijn brakke stroomvoorziening goed te merken was. Ik had een paar activiteitjes gepland en die gingen helemaal goed hoor: ik voelde me alsof er niets aan de hand was. Alleen tussen al die activiteitjes door moest ik gewoon telkens slapen om op te laden. En zo heftig waren die activiteitjes ook weer niet hoor: kinderen naar school brengen, eentje ophalen, en (van een iets hoger level) een live muziekles van Bas met veel trommels en geklap… (yes.)
De leukste activiteit was wel met stip het allereerste officiële Beyblade toernooi (jeugd) voor het vriendengroepje van Willem. Dat was echt briljant! Voor wie het niet kent: Beyblade zijn allemaal futuristische tollen die je tegen elkaar kan laten botsen (met natuurlijk een leipe tekenfilmserie voor de marketing) en the last tol standing wins. Al die jochies nemen het bloedserieus als ze tegen elkaar spelen, en dus lopen we al tijden met het plan om ooit een toernooi te organiseren. Door vakantie en ziekte duurde dat allemaal langer, maar met grote hulde aan de organisatie van een fantastische moeder van een vriendje van Willem was het gisteren eindelijk zover! Als je dit leest: je bent echt geweldig, want dit had je echt niet beter kunnen fixen voor die gastjes! 🙂
Ik had zelfs de eer om scheidsrechter te zijn, en na 28 bloedstollende wedstrijden vol bloed, zweet en tranen (nou ja, gelukkig geen bloed maar de rest wel) werden er zowaar 3 echte bekers en gouden medailles uitgereikt. Supervet om dit zo een keertje mee te maken, en absoluut voor herhaling vatbaar. En mocht er ooit een Beyblade-toernooi voor senioren komen schrijf ik me zeker meteen in. Wedden dat ik er als enige deelnemer moeiteloos met die cup vandoor ga? Wat zou Willem dan trots op zijn vader zijn zeg. Priceless 😉
Maar goed, dat waren twee prachtige uurtjes, en daarna was de batterij van deze craptelefoon natuurlijk weer lekker leeg. Maar het was het waard hoor! En zo zal het de komende maanden waarschijnlijk alleen maar erger worden. Ik denk dat ik (buiten die chemo-week) best dingen kan blijven doen, maar tussendoor moet ik gewoon veel opladen omdat mijn lijf continu tegen die rotte drugs aan het vechten is. Het is even niet anders, nog 3 kuren plus een week te gaan.
En nu ik erover nadenk… yes! Aangezien ik hier mijn eigen wedstrijd aan het vechten ben tegen die kanker, heb ik ook weer een mooi excuus om een prachtige beker aan mezelf te geven als dit allemaal achter de rug is. Net zoals ik deed toen ik voor het eerst een jaar geen alcohol had gedronken. Het is superkansloos om jezelf zo met een trofee te eren, maar wel echt leuk om te doen. Dus waarom niet? Niemand anders gaat het doen, en dit zijn wel prestaties van formaat. Dus just do it! Haha.
Ik zet hem op mijn to-do lijstje: enorme beker voor mezelf bestellen voor als ik die kanker uit mijn lijf gesodemieterd heb. Excellent!
Fijn weekend allemaal. Rein “Nokia 3310” over en uit!
