Jazeker! Als mens wordt je persoonlijkheid namelijk voor een groot deel gevormd door de reeks van ervaringen die je in de loop van je leven tot je neemt. Sommige van die ervaringen zijn mooi, sommige zijn vertederend, sommige zijn heel leerzaam, en sommige zijn gewoon een beetje angstig. Van die laatste is mijn bezoek aan de negenmaandenbeurs een mooi voorbeeld. Ook die heb je nodig om je leven compleet te maken.
Want angstaanjagend was het bij vlagen zeker. Toen ik vanmorgen wakker werd stond er namelijk nog steeds een buikschildering van een mislukte panda op een iets te blubberig buikje op mijn netvlies gebrand. Los van de aanblik die nogal wat te wensen overliet, is het vooral het concept van de buikschildering waar ik bezweet wakker van kan schrikken. Waarom doen die mensen dat? Wie zijn die mensen? Waar wonen ze? Heb ik ze ook in mijn vriendenkring?
Gelukkig kan ik dat laatste wel met enige zekerheid ontkennen. Ik was namelijk samen met 4 zwangere dames als rolstoelduwer op pad op de Negenmaandenbeurs, en geen van allen hadden ze voorgesteld om hun buik te gaan beschilderen. Dat zat gelukkig wel goed. Veel liever wilden deze zwangeren vrouwen gewoon hier en daar wat eten. En nog wat. O ja, en daar ook nog wat. En later moesten we wel nog even wat eten. Dat deden we dan maar.
Tussen het eten door hebben we ons ook nog even vergaapt aan de babywinkeltjes om ons heen. Want werkelijk alle babycrap die je je kunt verzinnen was wel te koop. Van doekjes tot spenen, futuristische kinderwagens tot biologische luierzalf. Alles was te zien. En de zwangere vrouwen vonden het mooi, maar waar ze pas écht voor in de rij stonden waren de gratis dingetjes. En korting. Daar zetten ze hun bekkenklachten rustig even voor aan de kant. Alles voor een gratis luier van de Kruidvat!
Sfeerimpressie deel 1:
Tegelijkertijd zijn al die dames druk bezig met hun buik vasthouden en eten uitkiezen. Misschien dat ze ook nog elkaars korte kapsels op pittigheid vergelijken, maar dat kan ik alleen maar raden. Heel af en toe zag je ook een andere verdwaalde man, maar die dienen eigenlijk vooral als levende tassendragers. Vooral bij de WC’s zag je deze arme drommels veelvuldig op hun telefoons staren terwijl ze de tasjes van hun vrouwen omhoog hielden. Daar hebben ze uren gestaan, terwijl de vrouwen uren in de rij voor de WC staan. Want dat gaat natuurlijk ook allemaal niet zo snel, in een zaal met tienduizend zwangere vrouwen…
In de tussentijd was ik vooral bezig met het manoeuvreren van onze rolstoel. Doordat de voeten van mijn cliënte constant in mijn dode hoek zaten, heb ik meerdere keren de trolleys en kuiten van andere zwangere dames geschampt. Op zich is dat natuurlijk gewoon een risico van het vak, maar ik was achteraf toch blij dat er geen blijvend gewonden zijn gevallen. Wel zorgde deze spanning voor een sterk verhoogde hartslag mijnerzijds en een snel kelderende stemming. Maar gelukkig gingen we snel wat eten voordat ik echt verdrietig werd. En toen nog wat anders eten natuurlijk, want van eten krijg je trek.
Daarna moest ik als vader-to-be ook nog even mijn mannetje staan op de Beste Papa wedstrijd. Dit klinkt niet zo episch als het lijkt. Ik moest gewoon een parcourtje afleggen met een aantal vaderschapshindernissen, zoals een baby in je bakfiets mikken, daar een rondje mee fietsen, weekendtassen en baby in de de auto pleuren, campingbedje opvouwen, dat soort dingen. Op zich deed ik het wel aardig, alleen die bakfiets heeft me genekt. Die wilde me namelijk dood hebben en gedroeg zich een beetje als een ongetemde hengst op een rodeo. Gek genoeg hadden mijn concurrenten daar helemaal geen last van, waardoor ik met ruim een minuut afstand kansloos als laatste dit troosteloze strijdtoneel moest verlaten. Om wat te gaan eten, uiteraard.
Sfeerimpressie deel 2:
Na het eten was het tijd om nog even wat te gaan eten. En daarna gingen we weer naar huis. Sindsdien ben ik bezig om deze enerverende belevenis een plekje te geven. Daar ben ik nu nog steeds mee bezig en ik hoop dat het me ooit gaat lukken, maar dat het een succes was weet ik al. Los van dat het een heel gezellige middag wat met de etende zwangere vriendinnen, denk ik dat je soms gewoon buiten je comfort zone moet stappen om jezelf als mens te verrijken.
Mijn comfort zone is duidelijk ergens anders en dat zal waarschijnlijk ook altijd zo blijven. De kans dat ik hier namelijk nog een keertje heen ga is zo goed als nihil. Niet dat ik me niet vermaakt heb, integendeel, maar er zijn meer werelden zoals deze die schreeuwen om door mij ontdekt te worden. Zo wil ik nog meer nieuwe ervaringen en inspiratie voor deze website opdoen.
Mijn volgende plannetje is dan ook om mezelf volgend jaar volledig onder te dompelen in de wondere wereld van de Huishoudbeurs. Uiteraard zal ik ook dan weer op Wateengast.nl uitgebreid verslag doen van al het moois dat ik in die wereld tegen het lijf ga lopen. Ik heb er zin in!
En met dit bericht wordt mijn mooie dossier over de Negenmaandenbeurs op deze site afgesloten. Mocht je eerdere verwonderingen willen lezen over dit fenomeen, check dan deze posts ook zeker even:
Hoe lang duurt de Negenmaandenbeurs?
Hoe kan je je voorbereiden op de Negenmaandenbeurs?
Durex nieuw gezicht op Negenmaandenbeurs
Kunnen mannen ook hun buik laten schilderen op de Negenmaandenbeurs?
