Excellent! Gisteren mocht ik weer naar het ziekenhuis voor wat alweer mijn derde chemoinfuus was van de 6. En daarmee markeer ik toch wel een prachtige mijlpaal hoor. Op dat statistiekje ben in in elk geval vast over de helft. Heerlijk! Nu nog even deze kuur afmaken (= 3 weken – 1 dag) en dan ben ik echt helemaal op de helft van mijn behandelingstraject. En dan gaat dat al met al toch best wel snel moet ik zeggen!

Maar helaas ben ik er nog lang niet hoor, en ik merk wel dat het langzaamaan wat pittiger begint te worden qua bijwerkingen. Gisteren lag ik er echt wel even flink af, alsof ik compleet gaar was van de griep, licht in je hoofd, duizelig en dat allemaal met een gezellige dosis kramp en geprikkel. Lekker joh! En vandaag voel ik me ook nog wel wat ziekig. Ik heb wel iets minder malaise dan gisteren, maar ik ging wel net bijna out toen ik te snel opstond om Willem binnen te laten die terug van school kwam, en de tinteling in mijn vingers is vandaag wel op zijn hevigst (dat was de vorige keren in elk geval zo). Dus sja, ik geef me er maar aan over: vandaag ben ik ziek en lig ik gewoon veel in bed om op te warmen. Feestje.

Maar, er was ook een voordeel: door die PICC-lijn die ik had laten zetten (PowerPICC Solo2 moet ik eigenlijk zeggen) had ik inderdaad geen enkele last in mijn armen, en dat is toch wel echt een verademing hoor! Daar gaan mijn aders me in elk geval dankbaar om zijn, want ik voel nu nog steeds de plek waar het eerste infuus in was gegaan, en dat is dus alweer ruim 6 weken geleden. Ken je nagaan wat een aanslag het is om 2,5 uur van dat spul door je heen te pompen! En dat verbandje om mijn PICC-arm went wel en kriebelt gelukkig lang niet meer zo veel als eerst, dus dit hou ik die laatste maanden nog wel vol. Goeie PICC!

En nog een voordeeltje: door die PICC-lijn kon ik tijdens het infuus mijn armen ook wat vrijer bewegen, wat het bijvoorbeeld mogelijk maakte om van de nood een deugd te maken en lekker wat te kloten op onze Nintendo Switch. Zo moet ik bijvoorbeeld wel blijven trainen in Mario Kart om in vorm te blijven voor als ik weer beter ben en het zo nu en dan op mijn werk op moet nemen tegen mijn oude data nerd collega’s op Schiphol! Echt briljant, sinds een half jaartje hebben ze daar namelijk een Switch neergelegd met Mario Kart en dat zorgt af en toe voor heerlijk gezellige competitie. Nu ik erover nadenk: op mijn nieuwe afdeling ligt momenteel nog geen Switch! Actiepuntje voor als ik weer aan het werk ga om daar eens voorzichtig over te gaan lobbyen 😉 Alles voor gezonde teambuilding!

Maar erg lang kon mijn Mario Kart training helaas niet duren, want je behendigheid, motoriek en reactievermogen gaan wel snel achteruit terwijl je aan een zak rotte drugs hangt. En ook vandaag is de motoriek in mijn vingers nog redelijk lomp te noemen. Maar gelukkig is het niet meer zo erg als gisteren, toen ik drie keer het dopje tandpasta uit mijn trillende vingers liet vallen en niet eens meer de juiste snaren van “Everybody Hurts” (van deze gast geleerd) aan kon slaan op mijn gitaar. Al had ik daar natuurlijk ook totaal geen hoge verwachtingen van hoor, ik was gewoon benieuwd hoe erg dat was. En dat was het.

Maar goed, gelukkig trekt alles wel weer bij, en zal het over een paar dagen weer een stukje chiller zijn. Tot die tijd geef ik me er maar aan over en leg ik me er maar bij neer. Alles voor het goede doel: een kankervrije Rein over een maand of 3! Ik heb er zin in.

Fijne dag allemaal en tot vlot!