Het is natuurlijk volkomen kansloos, maar een van de hoogtepunten uit mijn leven bestaat op dit moment uit mandarijntjes. Serieus… Terwijl ik de gare sleur van de laatste maand chemo aan het aanvliegen ben, moet je op zoek gaan naar de fijne dingen uit het leven. En verlangen werkt tijdens chemo niet anders dan anders: je wilt altijd hebben wat je niet hebt. Nu verheug ik me er heel erg op om over een week of zo gewoon weer een paar dagen normaal koud drinken te kunnen drinken, bij voorkeur een groot glas vers geperste sinaasappelsap, maar tot die tijd moet ik het doen met wat daar het dichtste bij in de buurt komt. En dat zijn nu dus mandarijntjes. Jawel.

Nu heb ik in het verleden niet altijd positief geschreven over de mandarijn (of fruit in het algemeen), maar daar kom ik dus graag op terug. Mandarijntjes zijn namelijk te gek! Meestal. In zo’n stukje mandarijn zit een slokje sap verstopt dat ik tijdens de chemo wél weg kan hakken, zonder dat mijn tong, gehemelte en/of slokdarm verlammen en dat is heerlijk af en toe! Het enige probleem is dat die mandarijntjes nog steeds koud zijn om te pellen, dus het blijft een uitdaging om die met prikkende vingers klaar te maken, maar de beloning is het waard. Toch wonderlijk hoe dingen tegelijkertijd zo fijn en zo stom kunnen zijn. Ach ja.

En terwijl ik dit typ realiseer ik me dat ik eigenlijk gewoon maar weer wat doelloos zit te raaskallen hier. Ik ben de hele dag moe en moet weer om de haverklap onder de deken kruipen om te onttintelen, maar ergens had ik met mezelf afgesproken dat ik ook wel weer even een update moest gaan typen vandaag. Maar de pit zit er niet echt in bij mij, en dan loop je dus maar wat moe te blaten over mandarijntjes. Waar het hart van vol is loopt Wateengast.nl van over. Maar dat was natuurlijk altijd al zo…

Nou ja, ik zit in elk geval even rechtop achter mijn bureau, dat is alvast winst. Wel wederom met prikkende tengels (inderdaad van een mandarijntje), maar dat mag de pret niet drukken hoor. Zo ga ik nog even wat berichtjes sturen, en dan maar weer even opwarmen of zo… je moet toch wat, op zo’n chemo-werkdag!

Gelukkig is het einde in zicht. Iets meer dan een maandje nog! Hopsa!