Wat heerlijk! Terwijl ik gisteren naar de boulderles (klimmen) van Willem aan het kijken was, werd er ineens een supervrolijk liedje door die fabriek afgespeeld. Dankzij de wondere techniek van tegenwoordig kon ik gelijk mijn telefoon er op los laten ‘shazammen’ om te weten hoe dat nummer heet, en nu zit dat dus al uren vrolijk in mijn kop rond te stuiteren. Je kent dat wel. Maar hoe kan het ook anders, want hier word je toch gewoon blij van:
(en hier de link: Milky Chance – Flashed Junk Mind)
Nu zag ik alleen wel tot mijn verbazing dat dit nummer kennelijk al meer dan 250 miljoen keer is afgespeeld op Spotify, met een ander nummer van die lui zelfs nog 5 keer zo veel, dus ik gok zomaar dat dit weer typisch zo’n gevalletje is van een zomerhit die gewoon niet tot onder mijn steen is doorgetrokken. Ik luister namelijk nooit naar de radio, ging lange tijd niet naar feesten, festivals of kroegen en speel eigenlijk alleen maar mijn eigen fijne playlistjes als ik naar muziek luister. Hoe ga je dan ooit nieuwe nummers zoals deze horen?
Maar beter laat dan nooit! Voor mij is het gloednieuw en ben ik er gewoon vrolijk van geworden. En dan helpen ook nog andere dingen mee. Vanmorgen hadden we bijvoorbeeld een soort aftergesprek met Renee (de geweldige verpleegkundige die mijn aanspreekpunt was tijdens de chemo), om het over mijn aanhoudende klachten en kwalen te hebben. Zo’n gesprek alleen lost natuurlijk niks op, maar het is ergens toch een fijne gedachte dat alles wat ik nu heb in elk geval niet vreemd is voor iemand die zo’n kekke behandeling heeft gehad. Bottom line: ik moet gewoon geduld hebben. Vermoeidheid, neuropathie en labiliteit kosten gewoon tijd om van bij te komen.
Ook heb ik een mooie doorverwijzing gescoord voor die oncologische fysiotherapie waar ik aan was begonnen (dat scheelt weer voor de verzekering), en heb ik een afspraak gemaakt met de medisch psycholoog van het ziekenhuis. Toch wel goed om even te kletsen over alles wat ik heb meegemaakt en wat dat met me doet, dacht ik zo. Want dat is toch niet niks eigenlijk. Goed om dat niet zomaar te vergeten en in een laatje met stomme dingen weg te stoppen.
En dan zijn er ook nog meer dingetjes om blij van te worden. Het houdt niet op! Ik heb vandaag na 3 weken eindelijk mijn horloge teruggevonden dat ik in mijn gloednieuwe wazigheid was kwijtgeraakt, en ik ben na het ziekenhuisbezoekje ook weer even lekker door de mooie duinen gaan fietsen hier. Daarna kwam ik thuis in een heerlijk schoon huis (want die schoonmaakster die we tijdens de chemo hadden gevonden houden we er gewoon in hoor!), en nu heb ik ook nog eens drie uur (minus dutje) tijd voor mezelf om aan mijn nieuwe hobby te besteden.
Excellent! Dus zo is het ineens een hele fijne dag geworden hier. Met dan ook nog een leuk weekend in het vooruitzicht (Center Parks Limburg voor een lollig festivalletje van Rowwen Hèze, genaamd “De wei in“), komt dat allemaal goed zo. Efkes genieten graag!
Dikke groet,
Rein
UPDATE: haha, ik hoor net van mijn beste vrienden dat dit nummer inderdaad een flinke hit was in 2013 zelfs. Meer dan 10 jaar geleden! Sodeknettertjes zeg, dan is het dus nog veel erger met mij gesteld dan ik dacht… wat moet ik veel muziek gemist hebben! Maar in my defense: zo lang ben ik toevallig ook al vader. Dan kan je nou eenmaal niet meer ieder weekend zorgeloos naar Lowlands, Awake en weet ik veel wat voor leuks allemaal.. mooi was die tijd!
