
Hoi allemaal, hier op de valreep toch nog een kleine update. Medisch heb ik eigenlijk niet veel nieuws te melden helaas. Ik had nog geprobeerd om die aankomende MRI bij het Antoni van Leeuwenhoek wat naar voren te halen, maar dat zat er niet in. Het beste wat ik kon doen was mijn huidige afspraak een half uurtje later doen, waardoor Floor en ik een half uurtje extra hebben om ‘s ochtends vroeg vanuit Drenthe naar Amsterdam te racen. Want dat lukt nog wel: wij gaan dit weekend snel nog 2 nachtjes weg met z’n tweetjes. Vet relaxed dat dat nog kan!
En hoe leuk dat ook is voor ons, toen wij dit vanavond aan de kinderen vertelden had vooral Willem (ons oudste zoontje) het wel even moeilijk. Hij vind het moeilijk dat wij weg gaan zonder hem, en onderliggend zit er gewoon toch veel meer spanning en angst in dat jongetje dan je meestal aan de buitenkant kunt zien. Ook hij zit natuurlijk vol angst, verdriet en vragen, en misschien nog wel meer dan wij omdat hij er natuurlijk nog veel minder van overziet dan wij. We proberen hem alles zo goed als mogelijk uit te leggen, maar willen hem ook weer niet bestoken met alle info, details en mogelijke scenario’s. Het is een gevoelige balans, maar over het algemeen heb ik wel het gevoel dat het best goed gaat hoor. Maar we moeten hem natuurlijk absoluut niet uit het oog verliezen uiteraard.
We houden hem dus goed in de gaten en nu ligt ie naast me op bed te slapen, zodat ie even tussen ons in in slaap kon vallen. Straks til ik hem in zijn stapelbed boven zijn broertje Bas van 4 (of bijna 6, zoals ie dat zelf zegt). Die snapt er uiteraard nog wel het minste van, en geef hem eens ongelijk. Papa is ziek, maar hij doet het gewoon nog. Waarom ligt ie niet in bed? En vanmiddag was ik zelfs even aan het werk (een leuke afdelingsupdate, die wil ik vanuit huis zoveel mogelijk blijven volgen)… maar kan dat wel dan? En toen ik laatst naar mijn werk ging… was daar dan wel een bed waar ik in kon liggen? En als papa ziek is terwijl hij er niet ziek uitziet, ben ik dan ook ziek? Dat zijn een paar van de vragen die er zo nu en dan uitkomen, maar het is natuurlijk knettervaag allemaal voor dat gastje. Voor allebei, maar hopelijk gaat dat snel veranderen.
En dat zal ook wel als de bestraling straks begint. We gaan proberen te regelen dat Willem in elk geval een keertje mee kan gaan om te kijken wat er allemaal gebeurt. Ik denk dat die extra betrokkenheid hem ook wel goed zal doen, en hopelijk haalt dat ook een beetje angst van de ketel. Al is het maar voor mezelf… ik zou het stiekem ook wel fijn vinden als ik een keer zijn vertrouwde handje vast kan houden tijdens dat hele circus hoor. Samen iets spannend vinden is altijd beter dan alleen.
En met die woorden: och wat ben ik toch blij met mijn lieve gezinnetje om mij heen nu…
Tot zover vandaag! Morgen staat er een keertje videobellen met Antoni van Leeuwenhoek op de agenda (het ziekenhuis, niet de uitvinder van de microscoop. Dat zou wel vet zijn!). Dan gaan we het hebben over de MRI, maar volgens mij stelt dat niets voor.. dat heb ik immers al een keer gedaan en vond ik eigenlijk wel leuk. Dus kom maar op. En doorrrr!