Hallo lieve mensen! Daar ben ik weer hoor, na een korte aangekondigde onderbreking. Ik was afgelopen weekend (zaterdag tot maandag) namelijk nog heel even een weekendje weg met mijn lieve Floor. Even met z’n tweetjes zonder kinderen, vlak voordat de behandelingen los gaan barsten. En dat was echt heerlijk!

In de eerste plaats omdat alle tijd met Floor natuurlijk een feest is. Maar daarnaast ook zeker omdat het me zowaar goed lukte om eens niet de hele tijd aan die stomme ziekte te denken. Uiteraard wel bij veel vlagen hoor, want het is nou eenmaal je nieuwe werkelijkheid, maar ik heb er stukken minder aan gedacht dan de afgelopen weken, en dat was wel echt een verademing voor de verandering. En dan helpt de luxe van een hotel met zwembad en sauna ook wel lekker mee…

En daarbij was onze hoofdattractie van dit weekend ook gewoon echt simpelweg waanzinnig episch te noemen! We waren namelijk twee nachtjes naar een hotel in Drenthe gegaan. Niet omdat we die buurt nou zo tof vinden, maar puur en alleen omdat het vanaf daar nog maar 3 kwartiertjes rijden was naar onze hoofdattractie. Vlak over de grens in Duitsland ligt namelijk het zogenaamde Baggerpark. Wablief? Jawel, het Bagger-park Emsland! En dat is dus echt 1 van de vetste plekken op aarde. Met stip!

Je kunt er niet veel dingen doen hoor, maar wat je daar wél kunt doen, is te gek! Je kunt daar namelijk je Bagger-diploma halen, en dat is een geinige Duitse term voor daadwerkelijk graven met heuse graafmachines! Wij zijn daarheen gereden, werden warm onthaald door superlollige en lieve Duitsers die amper tot geen andere talen spreken, om vervolgens in sneltreinvaart te leren hoe je met graafmachines moet graven. Stel je toch eens voor hoe vet!

Dan begin je dus in zo’n klein gravertje waar je stratenmakers vaak mee ziet werken, om vervolgens op te schalen naar de ‘medibagger’, een medium formaat waarmee je echt al serieuze bergen kunt verzetten. Om uiteindelijk als klap op de vuurpijl in een gigantische graafmachine van 21 ton je vrolijke ding te doen. Wij kunnen dat nu! En dat is me toch een partijtje leuk zeg… absoluut een aanrader.

Hier een kleine sfeerimpressie (als ik je ooit live zie laat ik je het hele feest zien hoor, maar toch voor het idee):

En daarbij ook echt een keiharde vink op mijn bucketlist hoor. Jaren terug schreef ik al eens op deze site hoe het altijd al mijn droom is om parttime graafmachinist te worden en een pretpark voor zware machines te openen (hier te lezen), en nu ik hieraan heb mogen proeven is die droom misschien wel sterker dan ooit. Niet als fulltime baan hoor, maar als ik ooit een huis met een tuin heb gaat al mijn spaargeld meteen op aan een eigen graafmachine. Dat weet ik nu zeker!

Maar goed, het grote nadeel van leuke dingen zoals een weekendje weg, is dat er onvermijdelijk altijd een einde aan komt. Zo ook vandaag, en dus moesten we ‘s ochtends vroeg na het typische hotel ontbijt in de auto stappen om rechtstreeks uit Drenthe naar het Antoni van Leeuwenhoek in Amsterdam te rijden voor een MRI. Want ik werd gelijk weer met de neus op de feiten gedrukt hoor: die behandeling zit er echt aan te komen. Of ik dat nu wil of niet.

Mijn bestraling gaat straks plaatsvinden in het AVL in Hoofddorp, maar voor deze MRI moest ik eenmalig in Amsterdam zijn, en stiekem ben ik best wel heel erg blij dat het daarbij blijft. Zo fijn als ik het AVL in Hoofddorp vind, zo matig vind ik die plek in Amsterdam. Het voelt daar gewoon een stuk minder verzorgd of zo.. En ook die MRI is wat matiger dan die in Hoofddorp. Alles voelt gewoon een stuk meer beige, als je begrijpt wat ik bedoel. Al kom ik hier natuurlijk ook niet bepaald voor de gezelligheid, maar het helpt toch mee.

De scan zelf was ook wat minder comfortabel dan mijn vorige. Zo kon ik deze keer niet via een spiegeltje naar een rustgevend filmpje over panda’s en dolfijnen kijken, en bij een bepaalde subscan van 5 minuten had ik echt het gevoel alsof mijn ingewanden in een op hol geslagen blender zaten joh. Dat was een ononderbroken keiharde piep die in rondjes om je heen tolde, terwijl er een infuus in mijn arm zat waar een koude contrastvloeistof naar binnen werd gespoten. Echt, dat was stukken minder leuk dan die gave graafmachines dan een dagje eerder hoor. Over contrast gesproken…

Maar ook die mijlpaal zit er weer op! En nu wachten tot de stralingsarts haar werk gedaan heeft en de eerste bestraling ingepland kan worden. Ik hoop nog steeds op maandag aanstaande, maar ik hou er rekening mee dat het best iets later kan worden. Maar fingers crossed! Ik ben er in elk geval helemaal klaar voor hoor.

En na dit heerlijke weekendje weg nog wel meer dan ooit. Kom maar door!