Bizar hoe alles went, zelfs als je van de ene op de andere dag te horen krijgt dat je kanker hebt. Inmiddels ben ik bijna een maand op de hoogte van dit onfortuinlijke feit, en als ik mijzelf nu vergelijk met een paar weken geleden is dat echt een wereld van verschil. Allereerst natuurlijk door alle onzekerheid uit het begin. Je hebt geen idee waar je voor staat, en samen met de nare scenario’s die allemaal mogelijk zijn maakt dat je gewoon ook heel erg bang. Vaak bewust, maar zoals ik merkte misschien nog wel vaker onbewust. En dat wilde ik vandaag even met jullie delen.

Wat me vooral verbaasde in het begin was dat ik iedere keer als ik het nare nieuws aan iemand vertelde, daarna met enorme zweetplekken onder de armen weer op weg naar huis was. Zelfs als je het gevoel had dat het allemaal wel meeviel. Kennelijk is het onderwerp alleen al genoeg om de kraan met angstzweet helemaal wijd open te zetten. En dat is het ook gewoon: angstzweet, bang voor het onzekere, bang voor leed, en bang voor dat je misschien plotseling in de blessuretijd van je leven zit. Als je zoiets meemaakt reageert je lichaam daar kennelijk onwijs op. Daar had ik nooit bij stilgestaan.

Om die reden nam ik de afgelopen tijd ook telkens een paar schone shirts en een trui mee als ik ergens heenging waar ik het ging benoemen, zoals bijvoorbeeld de dagen dat ik naar mijn werk ging of met vrienden ging kletsen. Want zoals ik dit verhaaltje begon: ook onbewust angstzweet went kennelijk, met alle praktische dingetjes daaromheen.

Maar… nu is er weer wat bijzonders aan de hand hoor! Het angstzweet gaat weg. En belangrijker: de onderliggende angst gaat weg. Dat komt omdat ik nu gewoon heel anders in de wedstrijd zit. Tuurlijk, ik ben nog steeds bang over wat er allemaal gebeuren kan, maar daartussen zit gelukkig een enorm blok van behandeling en genezing wat we eerst gewoon mee gaan maken. Ik zit nu (gek genoeg) te popelen tot ik in mijn blote reet in die futuristische bestralingsmachine mag gaan liggen voor het officiële startschot van dit gevecht. Dat het zwaar gaat worden weet ik echt wel hoor, maar de spanning daaromheen is van een compleet andere aard dan die van eerst. Deze spanning heb je wel enigszins onder controle. Die eerste niet…

En zo wacht ik weer vrolijk af tot de stralingsarts me belt (of ik haar als het me te lang duurt, wat waarschijnlijk morgen al zal zijn 😉 ), zodat ik kan horen wanneer ik de eerste klap aan mijn kanker uit mag delen. En dan zien we weer verder!

Dus dat eigenlijk voor vandaag… en verder geen nieuws! O ja wel, een kleinigheidje: ik heb ook iets in de code van deze website aangepast waardoor je tegenwoordig bovenaan deze updates kunt lezen op welke dag ik het geschreven heb. Dan kan je zien welke verhalen nieuw zijn. Mocht je een overzicht van alle updates met de datum willen zien, dan kan dat hier: https://www.wateengast.nl/category/ellendeldarmkanker

En voor de die-hards, je kunt natuurlijk ook de Wateengast-app uit de playstores downloaden (zowel voor Android als voor Apple/iOS toestellen). Dan krijg je zelfs een notificatie bij een nieuwe post en zie je in het overzicht gelijk alle verhalen gemarkeerd die nieuw zijn sinds je laatste bezoek:

Al zie je in de app weer niet op welke datum ik het geschreven heb… en het lezen gaat soms niet 100% correct (filmpjes en afbeeldingen doen het in de app bijvoorbeeld soms niet), maar mocht je makkelijk op de hoogte willen blijven is dit een hele effectieve manier. En je kan ook nog eens al mijn onzin uit een onbezorgder verleden op je gemakje teruglezen onderweg. Hoe leuk is dat?

Dus dat allemaal! Tot de volgende update lieve mensen. We gaan er tegenaan!