Zoals jullie weten schrijf ik tegenwoordig altijd een stukje over entertainment waar ik de nodige schaarse uurtjes vrije tijd aan heb besteed. Soms pakt dat geniaal uit en krijg je ontzettende waar voor je tijd, en soms is dat wat minder. Vandaag hangt er een beetje tussenin, met het spel Paper Mario – The Origami King voor de Switch. Wil je weten of het de moeite waard is? Hieronder zet ik mijn ongezouten mening voor jullie op papier.

Wat is Paper Mario?
Ik hoef waarschijnlijk niemand uit te leggen wie Mario is. Iedereen kent die vrolijk besnorde mafketel met zijn onbeheersbare dwang om overal bovenop te springen. Paper Mario is echter een hele andere variant van deze idioot. Dit is geen platformer zoals we die in de kern kennen (het is een RPG), maar het is wel degelijk 100% Mario, maar dan gemaakt van 100% papier. En dat is best wel kunstzinnig briljant!

Huh, Mario van papier?
Het gave van deze setting is dat alles op het scherm zogenaamd in elkaar gezet is van papier. Elk detail in dit spel lijkt op iets dat mijn kinderen in elkaar hadden kunnen knutselen (mits zij een beetje beter konden knutselen, maar dat terzijde). In deze versie van Paper Mario zit daar nog een hele gave extra dimensie bovenop, namelijk de origami. Daarin zie je een heerlijke tweestrijd tussen de evil origami basterds in 3D, en de classic platgedrukte papiervriendjes in 2D. En dat ziet er allemaal prachtig gezellig uit.

En speelt dat een beetje lekker?
Doordat Nintendo alle creativiteit in de vormgeving en de leuke humor heeft gestopt, was er duidelijk geen energie meer over om in de gameplay te steken. Wel hebben ze geprobeerd om hier letterlijk en figuurlijk een creatieve draai aan te geven, maar in de praktijk is het battle-systeem gewoon helemaal niet leuk om te spelen (en dat is essentieel in dit soort spellen). Je moet wat aankloten met draaischijven, maar omdat je daar achteraf ook amper voor beloond wordt, voelt elke battle eigenlijk als weggegooide tijd. En dat is onwijs zonde voor een spel met deze potentie.

Laten liggen dan maar?
Nou ja, dit vind ik een lastige. Op de een of andere manier is die wereld toch leuk genoeg om te blijven boeien, maar tegelijkertijd is het spel te saai om te spelen om er echt van te genieten. In die limbo ben ik telkens maar doorgegaan in de hoop dat het beter zou worden, maar dat werd het nergens écht. Nu, achteraf, kan ik daarom eerlijk gezegd toch niet anders dan toegeven dat ik deze tijd toch beter had kunnen besteden.

Kan je het aanraden?
Nee dus. Het is een prachtige wereld, maar gewoon niet leuk genoeg om 25 uur in te steken.

Wat is de tijd-kwaliteitverhouding?
Ik zeg een magere 5,5, ondanks de prachtige wereld.

Wat zal je bijblijven na het spelen?
Ik weet zeker dat ik hieraan terug ga denken als ik straks een keertje aan de origami ga met mijn koters! Zonder twijfel. Ik krijg er zelfs een beetje zin in als ik eerlijk ben…

En nu?
Weer terug naar de echte wereld. Terug naar het programmeren mijn nieuwe Alcoholvrijheid-app! (spoiler alert: die wordt echt legendarisch! Eind deze maand gaat ie live. Even knallen nog, maar dan heb je ook wat!)