Potverdikkie wat een leip gedoe zeg! Inmiddels is mijn chemo alweer 7 weken voorbij (jeej!), alleen zoals ik al eerder klaagde: die bijwerkingen blijven maar irriteren. De neuropathie is niet meer zo scherp als eerst waardoor ik steeds handschoenen en een muts moest dragen, maar in plaats daarvan heb ik dus een soort permanente schade waardoor de zenuwen in mijn vingers en voeten compleet aan gort zijn.

Bij de voetjes voelt het alsof ik de hele dag op steentjes, een schoenveter of dubbelgeklapte sokken loop. En mijn vingertoppen prikken de hele tijd en sturen verkeerde signalen af. In de praktijk is dat helaas best wel onhandig. En normaal gesproken denk je daar nooit aan, maar valt je pas op hoe vaak je je fijne motoriek gebruikt zodra het steeds mis gaat. Een paar voorbeeldjes:

• Contactlenzen – ik wist al langer hoe je ze niet moest indoen, maar de laatste tijd is het ook echt een soort midgetgolf-trial & error als ik ze in wil doen. Dat kost gemiddeld een kwartier, en als ik ze aan het eind van de dag weer uit wil doen duw ik per ongeluk ook steeds mijn halve oogbol uit zijn kas. Vet lastig, en vast niet zo goed voor je kijkers. Matig!
• Lego – ook hier heb ik al eerder over geklaagd, maar hier kan ik dus helaas ook niet meer zo van genieten. Het is helemaal niet meer leuk als je niet gewoon die blokjes kunt pakken en dat bevredigende ‘klikje’ niet meer voelt. Sommige stukjes kunnen zelfs alleen de kinderen nog voor me op elkaar duwen… kan je nagaan zeg.
• Popcorn – toen ik vorige week in mijn eentje naar de bios was gegaan, had ik helaas ook niemand bij me die me popcorn kon voeren. Want zonder gevoel in je vingers is het knap lastig om die onvoorspelbare dingen zonder problemen in je mond te krijgen. Mocht de schoonmaker van zaal 6 dit toevallig lezen: sorry nog daarvoor!
• Oordopjes – ik slaap vrijwel altijd met oordopjes in, alleen zijn die kleine krengetjes dus van een spul gemaakt dat net zo aanvoelt als je vinger. Door die combinatie zijn ze gek genoeg onzichtbaar (onvoelbaar?) geworden voor mijn neuropathische klauwtjes. In bed raak je ze meteen kwijt, dus tegenwoordig ga ik echt aan tafel zitten om ze in mijn oren te duwen. Bizar wat een gedoe!
• De koppeling van mijn auto – doordat mijn voeten steeds verkeerde signalen naar mijn hersens sturen, voelt het soms alsof mijn voeten een paar millimeter dikker of dunner zijn. Normaal maakt dat niet heel veel uit (behalve dan voor je evenwicht, die verlies ik soms ineens), maar in de auto is een paar millimeter op de koppeling best lastig. Zeker als ik even niet gereden heb rij ik nu dus soms genant schokkerig weg. Ik heb zelfs de motor weer af laten slaan voor het stoplicht.. alsof ik weer rijlessen had joh!
• Zeeslag – ook zo’n fijne: toen ik vorige week met Bas een spelletje wilde spelen in de boulderhal waar Willem les had, pakte hij zeeslag uit de kast. Uiteraard duurde het niet lang voordat hij diezelfde doos uit zijn handen liet vallen, en zo lang de grond bezaaid met van die minuscule pinnetjes. Ik geloof dat we serieus twintig minuten onder de tafels gezeten hebben om ze weer allemaal terug in die doos te krijgen zeg.
• Schrijven – en ten slotte, het is dus ook heel moeilijk om te schrijven. Analoog dan, met een pen. Mijn gekrabbel is onleesbaar geworden en het kost me ook een paar seconden om zo’n ding c’eau y c’eau alleen maar vast te pakken. Daar kwam ik vorige week op een heel onhandig moment achter, toen ik mijn gloednieuwe tractorrijbewijs moest ondertekenen. Zal je zien dat ze me straks daar alsnog om van mijn tractor trekken!

Tot zover een paar voorbeeldjes, maar helaas is deze lijst verre van compleet… ik moet er maar aan wennen! Maar als je me in de toekomst dus ooit onverklaarbaar ziet kloten met het een of ander, dan weten jullie nu waarom dat is. Wat een gast!