Voor wie het misschien nog niet weet: ik ben een enorme fan van Rowwen Hèze, de leukste band van Nederland. Al twaalf jaar ga ik dan ook vol trots alle avonden af van de epische Slotconcerten in hun thuisbasis in Horst-America. Ik kan bier gooien als de beste (zelfs alcoholvrij) en alle oudere nummers kan ik woord voor woord meeblèren, hoe Limburgs ook. Je begrijpt dan ook vast wel dat mijn hart een sprongetje maakte toen ik zag dat mijn favoriete band voor de verandering ook weer een keertje mijn kant afreisde. Gisteren stonden ze eindelijk in ons eigen, gezellige Patronaat hier in Haarlem. En of dat wat was? Nou en of!
Goed, qua optredens ben ik door al dat slotconcertgeweld in America tegenwoordig natuurlijk wel enorm verwend. Want uiteraard: “Nothing Beats a Slotconcert”, maar dit is weer een beleving van een heel andere orde. Hier in het Patronaat sta je met een paarhonderd man veel dichter op de actie dan tussen duizenden uitzinnige boeren in een gigantische feesttent op een Slotconcert. En dat is voor de verandering ook gewoon heel leuk om weer eens mee te maken.
De laatste keren dat ik in zulke intieme Rowwen Hèze concerten bezocht was in de Paradiso en Melkweg in Amsterdam. Dat is inmiddels ook alweer jaren geleden, maar net als toen was het ook nu weer een ontzettend gezellig feest in een poptempel. Het enige verschil met toen, is volgens mij alleen dat het publiek hier en daar toch wel een paar tintjes grijzer is geworden. Dat kan natuurlijk niet anders, met een band die al zo lang meedraait, maar toch opmerkelijk en een tikkeltje confronterend (mijn kale inhammen maken het er overigens ook niet beter op hoor…). Het nummer “50 joar” werd in elk geval niet meer gespeeld, en als ze dat deden had jack er in elk geval minstens 61 van moeten maken. Zo lang staan we al bij deze optredens!
Maar gelukkig is Rowwen Hèze na al die jaren nog altijd onverminderd goed. De nieuwe nummers moet ik altijd wel even aan wennen, maar die ouwe classics zorgen iedere keer weer voor een bewegingstherapie waar ik nog weken blij op kan teren. Nummers als Vergeate, De Peel in brand, Bestel Mar en Kwestie van Geduld (Limburg): het blijft allemaal te mooi om te bevatten. Toch is er in mijn beleving geen nummer dat mooier is dan hun geweldige plaat ‘Blieve Loepe’. Om alvast een voorsprong te nemen op de dag dat mijn eigen neus omhoeg gaat: dit nummer komt dan zeker en vast voorbij hoor! Werkelijk fenomenaal.
Maar tot die onvermijdelijke dag blijf ik nog onverminderd genieten van deze band die mijn leven telkens weer tot een heerlijke bezigheid weet te maken. Martîn, Jack, Tren en alle anderen: voor de zoveelste keer bedankt! Jullie zijn onze helden, ook boven de rivieren.
Hoije!
Hier voor degenen die niet precies weten waar ik het over heb, dit is dat geweldige Blieve Loepe (maar dan 20 jaar geleden):
En om de awesomeheid van deze band nog eens aan te duiden, hier een kleine videoboodschap die ze ingesproken hadden toen we gingen trouwen:
Hoe sympathiek is dat!
