Dag allemaal! Hier weer een rustige update vanuit een rustig uiteinde van een rustig weekend. Het bruisende leven is namelijk even ver te zoeken voor mij. Op zich vind ik dat helemaal niet erg hoor, maar het voelt ergens wel gewoon heel suf dat je om de paar uur het liefste gewoon naar bed gaat. Daaraan merk ik toch wel dat mijn lichaam hard aan het knokken is tegen die chemo hoor. Je wordt gewoon strontmoe de hele tijd.

Zo had ik mij vanmorgen zelfs ineens een soort van verslapen. Ik neem normaal gesproken altijd tussen half 9 en 9 mijn handje pillen, maar vandaag schrok ik plotseling pas om 9.10 uur mijn nest uit. Eerder was ik om 6.30 al even wakker geworden en voor mijn gevoel lag ik daarna nog heel even te doezelen, maar kennelijk ben ik toen gewoon nog ruim 2,5 uur helemaal knock out geweest. Echt, hoe dan?

En die brakheid heeft me gisteren ook wat sociale afleiding gekost. Ik was eigenlijk van plan om met mijn fijne studievrienden bij te kletsen (de vorige keer waren zij ziek en moesten we het verplaatsen), maar dat uitstapje voelde jammer genoeg wel nog even als een brug te ver. Zowel qua vermoeidheid, als ok het koude fietstochtje buiten waar ik best wel tegenop zag. De volgende keer doe ik hopelijk weer mee.

En wat ik nu ga doen? Nou ja, drie keer raden: knap weinig. Rustig opkrabbelen is mijn doel, en dat gaat dag voor dag vooruit hoor. Ik denk dat ik nog wel een paar dagen zal natintelen en dan kan ik dat weer eventjes vergeten. En ik merk nu dat dat ook wel nodig is, want op dit moment moet ik er niet aan denken dat ik over twee weken aan het infuus moet hangen. Maar tegen die tijd ben ik er wel weer klaar voor denk ik, dus zo sleep ik mezelf wel door dit avontuurtje heen. Dag voor dag, kuur voor kuur!

Tot zover, fijne zondag allemaal!