Vandaag mocht ik weer eens naar het ziekenhuis voor de verandering. Met het oog op de aankomende operatie was het tijd om 2 scans te maken: een MRI om gedetailleerd te kunnen zien hoe de boel erbij ligt zodat ze straks weten wat ze kunnen verwachten als ze me uitpakken, en een CT scan voor het grotere geheel om te kunnen zien wat er verderop allemaal gebeurd is. In een notendopje is dat de aanleiding, en dus zat ik vanmorgen weer met mijn lievelingsgroupie Floor in de auto naar mijn lievelingslocatie van het Spaarne Gasthuis: Haarlem Noord. Die locatie is iets rustiger, kleiner en gemoedelijker dan de Spaarne Gasthuizen in Haarlem Zuid en Hoofddorp, wel zo fijn.

Op de heenweg merkte ik alleen wel plotseling dat ik er echt totaal geen zin in had om weer naar het ziekenhuis te moeten voor al die crap. Ik ben er wel klaar mee, alleen ben ik nog lang niet klaar. Ergens voelt alleen wel een beetje zo omdat ik die hele chemo afgesloten heb, maar vandaag realiseer ik me weer dondersgoed dat er nog een zwaar toetje aan zit te komen. Dat kon ik de afgelopen weken lekker wegstoppen, maar als ze dan weer een infuus in je arm prikken in het ziekenhuis gaat dat gewoon niet meer. De achtbaan dendert nog altijd door, dwars door dat oog van de storm heen… lekker dan.

Nou ja, inmiddels ben ik wel al wat meer ervaren met die scans (dit was mijn derde MRI en tweede CT binnen een half jaar tijd) en dus wist ik wel wat me allemaal te wachten stond. Dat scheelt. Als een professionele sporter pakte ik thuis mijn MRI-tasje in: eigen oordopjes mee, chillbroek zonder metalen ringetjes of touwtjes, fles water en een appeltje voor na afloop, let’s go! Lekker chillen in die buis.

En stiekem vond ik het deze keer zelfs wel leuk. Het was alsof ik weer een kleine mini-Gashouder ingeschoven werd waar ik snel nog even de laatste platen keiharde techno tegen 8 uur ‘s-ochtends mee kon pakken. Wat een prachtig kabaal komt er uit dat ding zeg! Best wel indrukwekkend, en als dat apparaat in zijn vrij staat (of hoe het ook heet als ie even niet aan het scannen is) hoor je op de achtergrond een heerlijke rustige techno beat waar ik serieus echt hartelijk op zou kunnen hupsen op een festival in het zonnetje hoor. Ik had het willen opnemen, maar dat zat er helaas niet in. Megasterke magneten en telefoons zijn nou eenmaal geen handige combinatie voor dit soort dingen…

Wat verder nog een fijn voordeel was, was dat ik de CT meteen na mijn MRI had ingepland in de kamer ernaast, dus ik mocht mijn infuusnaaldje lekker laten zitten. Daar moest bij de MRI een goedje heen dat mijn darmen tijdelijk stil legt zodat ze een mooie foto kunnen maken, en vervolgens gaat daar bij de CT de zogenaamde contrastvloeistof heen. En dat is ook wel het hoogtepunt van die scan hoor. Je wordt hier automatisch een paar keer door een rondje heen geschoven waarbij je telkens je adem even in moet houden, en bij de laatste keer (de daadwerkelijke scan) dienen ze dat spul toe en dan voel je je lijf dus plotseling helemaal opwarmen. Dat begint met een vies smaakje in je keel en een warme arm, en het eindigt kortstondig met het gevoel alsof je in je broek aan het zeiken bent. Ook weer een bijzondere ervaring die ik nog niet zo kende voordat ik aan dit hele circus begon!

En toen zat het er alweer op: binnen drie kwartiertjes was ik klaar en mocht ik naar huis om dit blogje te typen en een bak gezond voedsel naar binnen te werken. Nu moet ik nog een weekje geduldig afwachten, en maandag gaan we de resultaten bespreken met de chirurg die straks hopelijk ook daadwerkelijk het belangrijke werk gaat doen (een goeie gast is dat). Dus het wordt nog eventjes billen knijpen de komende week, maar ik heb mijn taakje in elk geval vast gedaan. Nu fingers crossed en afwachten.

Stay tuned!

x