Een tijdje geleden vertelde ik hier al over mijn spontane aanschaf van een Nintendo Switch. Nu, een paar weken later, kan ik mijn eerste ervaringen delen over het eerste spel dat ik erop gespeeld heb: Super Mario Odyssey. Ik kan jullie nu alvast verklappen dat ik er zeker niet slimmer door ben geworden, of wijzer, of handiger, of meer ervaren of zo. Maar lollig was het wel! Hoe dat komt? Vooral door die geflipte loodgieter in z’n strakke pakjes. It’s-a-me, Mario!

Ik denk dat ik namens mijn hele generatie spreek als ik zeg dat Mario gewoon vet is. Iedereen die ik ken, heeft op de een of andere manier wel een Mario-herinnering op zak. Al is het maar dat je er helemaal niks van kon of dat je nooit een Gameboy of NES mocht hebben van je ouders. Gelukkig zijn wij nu allemaal volwassen en verdienen we een beetje geld op ons werk waarmee we dan zelf kunnen bepalen wat we ervan kopen. Op die manier kan je toch te weten komen hoe het is om met een snor op gekke schildpadden en over gaten te kunnen springen. En zoiets absurds gaat natuurlijk nooit vervelend.

Ook dit deel van de Mario-reeks is er weer eentje om van te genieten. Oké, het verhaal slaat natuurlijk weer totaal nergens op, maar omdat er zo ongelofelijk veel afwisselende gameplay in zit blijf je je de hele tijd tot in je nopjes vermaken. En qua afwisseling is het echt weer briljant wat die Japanners allemaal voor ons weten te verzinnen. Alsof ze maandenlang paddo’s door hun sushi hebben vermengd zeg. En het merendeel heb ik nog niet eens gezien. Ik heb zojuist de opper eindbaas overleefd en de aftiteling langs zien schuiven, en dat terwijl ik nog maar 21% van het spel heb gezien. Er heb dus nog een hoop te beleven hier met die blije mafkees.

En gelukkig is dat helemaal geen straf. Integendeel: het is ook op de Switch superlollig om door deze blije gekleurde werelden te springen. Daarbij moet ik wel zeggen dat de muziek een stuk minder leuk en pakkend is dan alle voorgaande delen, maar het ziet er wel weer mooier uit dan ooit. En ook in de handheld-modus van je Switch is het heerlijk om even vrolijk in de rondte te joe-hoe-en (als je ooit een Mario gespeeld hebt, weet je welk geluid ik hier probeer na te bootsen). Elke keer dat je hem aanzet word je er gewoon blij van, en dat is best knap voor een spelletje zo groot als een SD-kaart. Mijn eerste indruk met de Switch is in elk geval positief door deze Mario!

Dus, de samenvatting: Super Mario Odyssey. Is het wat? Zeker weten! Maar is het allemaal leuk genoeg om een Switch voor in huis te halen? Dat niet (daar is ie nog te duur voor), maar als je dan toch een Switch hebt mag dit heerlijke kunstwerk zeker niet ontbreken!

Tijd die je eraan kwijt bent: het duurt een uurtje of 10 of 15 tot je de aftiteling ziet, maar volgens mij moet je daarna nog zeker 30 uur door kunnen als je daar echt zin in hebt.

Kwaliteit: de gameplay is briljant in haar variatie en originaliteit. Doordat je met je petje telkens weer een andere unit bestuurt blijft het allemaal goed in elkaar steken. Ook visueel is het heel mooi, al haalt het zeker niet het niveau dat ik van een Playstation gewend bent. De stijl maakt hierin wel alles ruimschoots goed.

Tijd-kwaliteitsverhouding: het is heerlijk vermaak, maar ook weer niet zo episch dat je er echt andere dingen voor moet laten. Zolang je er geen 100 uur in steekt is het echter wel de moeite waard. Ik zou zeggen een 7.

Kan ik het aanraden: als je een Switch hebt: jazeker! Als je geen Switch hebt: voor dit spel alleen hoef je hem niet te kopen (daarover waarschijnlijk meer als ik over een paar maanden Zelda helemaal doorlopen heb).

Wat me bij zal blijven: woe hoe! Wie haaaa! Joe hoooeeee!! Wieee, hahaaaaaa! Hoeee hoeeee! (*met een Mario-stemmetje*)

Dus! Doe jezelf (en mij) een lol:

Woe hoe!