Ik moet mij schamen… Waar ik vroegah al weken voor de start van een voetbaltoernooi in de zenuwen zat voor de eerst wedstrijd, zou ik op dit moment eerlijk waar niet kunnen zeggen tegen wie we moeten spelen zonder het eerst te moeten googlen. En alsof dat nog niet erg genoeg is, moet ik ook nog eens eerlijk bekennen dat ik er hoogstwaarschijnlijk niet eens voor wakker ga blijven. Wat is er in vredesnaam met me gebeurd?

Nou ja, simpel: kinderen. Kleine kinderen, waarbij de jongste me al twee jaar uit mijn slaap houdt en me dermate tot wanhoop gedreven heeft dat ik momenteel een strak ochtendregime naleef. Tegelijkertijd is de oudste dinsdag jarig, waardoor we dit weekend ook al de eerste gezellige familiebezoekjes afwerken en zelfs zijn complete kinderfestival alweer hebben gehad. En dus ben ik kapot, en verheug ik me meer op mijn bed zometeen om half 8 dan op de aftrap van de EK-wedstrijd tussen Nederland en god mag weten wie. Dat slaat toch nergens meer op?

Sja, leven 2.0 is lang niet zo bruisend als dat die eerste versie daarvan was hoor. Laat je wat dat betreft niets wijsmaken 😉