Zo! De meivakantie is voorbij, net als mijn kanker, zoals we voor het gemak maar even aannemen. En dus gaat het normale leven weer van start: kinderen naar school, en zowaar zat ik zelf ook weer ouderwets in de bus naar mijn fijne werk op het vliegveld. De aanleiding was om weer even bij te kletsen met mijn nieuwe leidinggevende, nu mijn behandelpad plotseling zo’n andere wending heeft gekregen. En daarbij heb ik ook gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om het mooie nieuws tijdens de weekstart aan alle collega’s te vertellen en meteen daarna weer eens een presentatie aan te horen. Het leek bijna wel werken zo!
Alleen was ik toch niet echt voorbereid op de emotionele shock die ik spontaan over me heen kreeg daar. Eerst stond ik met mijn epische ellendelmuziek op mijn kop met tranen in de ogen op het plein voor Plaza naar de Schipholtoren te kijken. Wat voelde dat bizar en groots tegelijkertijd zeg. Niet die toren of de plek hoor, maar ineens daalde de realisatie in van wat een gigantisch ruk verhaal ik eigenlijk achter de kiezen heb zeg. Niks aan! Maar godzijdank is het nu achter de rug, en daar heb ik het vele malen liever dan voor de boeg. Zoals toen ik daar aan het begin uitstapte om naar twee privé DJ sets van Joris Voorn en Ferry Corsten te gaan met Amsterdam Dance Event, een weekje nadat ik het slechte nieuws te horen kreeg. Toen stond ik daar nog met een traantje in de oude verkeerstoren te hupsen, en nu sta ik hier een half jaar later, een hele ervaring rijker en gelukkig ook een tumor armer. Man, wat een avontuur!
En eenmaal op de afdeling bij mijn gesprekje met mijn nieuwe (geweldige!) leidinggevende gingen de sluizen even open hoor. Zo gek, maar kennelijk raakt het me emotioneel veel zwaarder om uit die tunnel te komen dan verwacht. Niks mis mee hoor, maar wel opmerkelijk. Des te fijner is het dat ze me echt alle ruimte geeft om rustig bij te komen, op te krabbelen en te landen. En Schiphol heeft als goede werkgever ook nog allemaal contacten met specialisten die kunnen helpen bij reïntegratie na kanker, dus daar ga ik ook zeker profijt van hebben. Langzaamaan richting herstel, zoals ze ook zo mooi in dit plaatje laten zien:
Ik zit nu zo’n beetje op het laagste punt, dus dat kan alleen maar vooruit zou je denken! En vandaag heb ik even van de rust in huis gebruik gemaakt nu de kinderen naar school zijn, door voor de verandering eens lekker in mijn eentje naar de bioscoop te gaan. Ik heb daar in zo’n heerlijk luxe stoel naar deel 2 van Dune gekeken, een verfilming van een science fiction boek dat ik 20 jaar geleden ooit had gelezen, en ik vind vooral die special effects van die werelden (en zandrupsen) er heel vet uitzien. Dus waarom niet op een groot scherm in de bioscoop? Floor doe ik er geen plezier mee en de kindjes zijn nog te jong, dus dan maar zo. Vet relaxed! Al vind ik 2 uur en 3 kwartier wel een (te) lange zit hoor… ter vergelijking: deel 1 heb ik in 4 etappes op mijn TV gekeken, dat is wel wat makkelijker.
Dus dat! Een heerlijke mix van werk en ontspanning, langzaam richting het normale leven. Stapje voor stapje vooruit!
