The Handmaid’s Tale. Is het wat?

Hoera, welkom in de eerste review uit de nieuwe reeks ‘Is het wat?‘ met als doel om de vele uren die ik in series en verhalen steek wat minder kansloos te maken. Dat gezegd hebbende: welkom bij The Handmaid’s Tale, een prachtig bruut verhaal vol onvruchtbare weirdo’s, onderdrukte roodkapjes en een mensheid die zichzelf tot op het punt van uitsterven heeft verkloot. Of het wat is? Nou, dat lees je hier:

Dit verhaal wordt verpakt in twee smaken: een boek en een serie, en beide smaken zijn de moeite waard om te proeven. Net als bij elke verfilming is het ook hier aan te raden om eerst het boek te lezen. Dit geeft je namelijk de gelegenheid om eerst zelf de personages bij elkaar te verzinnen, want als je eenmaal een verfilming gezien hebt krijg je achteraf nooit meer die gezichten uit je kop. Daarbij krijg je zo de nodige context mee voor de serie en lees je die bescheiden 250 pagina’s rustig in een paar avondjes uit. Dat kan ik zelfs.

Dan de serie. Ook hier is het weer heel gaaf om te zien hoe het verhaal in je hoofd tot leven komt in beeld en geluid. De eerste afleveringen zat ik op het puntje van mijn comfortabele hoekbank, en voor ik het wist had de serie de verhaallijn uit het boek alweer ingehaald. Vanaf de derde of vierde aflevering is alles al nieuw en daardoor is het ook voor boeklezers een verrassing hoe dit dystopische verhaal zich gaat ontvouwen.

En stiekem is dat verhaal zelfs best heel vet. In de nabije toekomst heeft de mensheid het zo voor zichzelf verknald dat de soort zo goed als onvruchtbaar geworden is. Het gevolg: een verknipte religieuze samenleving waarin alles draait om god pleasen zodat de allermachtigste families kindjes kunnen maken bij onderdrukte dienstmeisjes. Dat is voor hen natuurlijk niet zo lollig, maar zo heeft god het nou eenmaal gewild.

Deze verknipte, dystopische samenleving is een geweldige setting voor het verhaal van June, een ‘handmaid’ in een verknipt gezinnetje van een labiele muts en één van de grondleggers van Gilead, de nieuwe samenleving. Samen leven ze de wildste avonturen vol emoties en spanning en zo. Het verhaal zelf ga ik natuurlijk niet verklappen omdat je dat juist zelf moet ontdekken, maar geloof me dat vooral het eerste seizoen van het verhaal wel lang genoeg blijft boeien.

Daarna zakt het allemaal helaas wat in. Op een gegeven moment wordt die boeiende wereld namelijk helemaal niet meer zo bruut en gevaarlijk neergezet en daardoor wordt het ook allemaal wat minder spannend. Dan gaat het alleen nog maar over June en haar ingewikkelde leventje, en dat vond ik na een tijdje niet meer zo boeiend allemaal.

Bovendien had ik het op een gegeven moment wel behoorlijk gehad met die gelaatsuitdrukkingen van June. In het begin is het nog wel eens knap hoor, maar al met al denk ik dat ik serieus zo’n 4 uur van mijn leven besteed heb door naar haar moeilijk kijkende hoofd te kijken. Ja ik snap dat je verdrietig bent… en door!

De cast van B-acteurs viel me ook weer eens tegen. Die Nick deed me steeds aan Bert uit Sesamstraat denken vanwege zijn donzige wenkbrauwen, maar dan een stuk minder goed gespeeld. De emotie die uit die gast komt is namelijk niet veel beter dan die van een levenloze handpop buiten zendtijd. En ook die Martha viel me wat tegen, om nog maar te zwijgen over die mieperige Truus met 1 oog. Zoals wel vaker het geval is in series is ook hier weer best een groot kwaliteitsverschil tussen de hoofdpersonen en de rest. Dat zal wel zijn om het allemaal betaalbaar te houden denk ik.

Maar deze minpuntjes mogen de pret zeker niet drukken. De serie had van mij best in 1 seizoen afgerond mogen zijn, maar heel storend is dat verder niet. Seizoen 2 loopt af met een open einde dus wie weet kan seizoen 3 de nodige verknipte spanning weer terugbrengen in het verhaal. Desalniettemin is The Handmaid’s Tale is een zeer boeiend verhaal dat plausibel genoeg is om zenuwachtig van te worden.

Conclusie: kijk maar gewoon een keer.

Tijd die je kwijt bent: 5 tot 10 uur voor het boek en dan nog eens zo’n 20 uur voor de serie (23 afleveringen van ongeveer 50 minuten over 2 seizoenen)

Tijd-kwaliteitsverhouding: 7

Wat ik me nog afvraag na afloop
– hoe gaat het er in de rest van de wereld aan toe?
– in Canada lijkt alles nog helemaal relaxed, maar daar is de wereld toch ook naar de klote. Wat is daar mis?
– in het begin zijn ze nog ontzettend bruut en streng met die meisjes, maar na een paar afleveringen worden ze steeds milder en toleranter. Why?

Wat ik ga onthouden van dit verhaal:
– de rode pakjes (“Ofgast!”)
– het concept van een onvruchtbare mensheid
– die vreselijke hangpartij van dat lesbische stel, brrr.

Dus.
Praise be. May the Gast open.

You May Also Like