Het is echt bizar joh, maar het voelt hier een beetje alsof ik in drie dagen tijd plotseling tien jaar ouder ben geworden. Ik ben niet ineens stokbejaard hoor, maar omdat ik alles een tandje lager en voorzichtiger moet doen, zou ik mijn lijf ook moeiteloos geloven als ie zei dat ik volgende week 50 word in plaats van 40. Wat een vreemde gewaarwording!

Gisteren was tegelijkertijd mijn eerste ‘eenzame’ chemodag. Toen iedereen naar school of werk was (en onze nieuwe schoonmaakster vertrokken was, wat een superchille luxe!), was ik ineens helemaal alleen thuis met mijn kwaaltjes. En dat ging prima hoor, maar je ervaart dan gewoon extra dat alles een stuk slomer en voorzichtiger gaat. Je bent constant op je hoede en dat had ik vroeger nooit. Die jeugdige zorgeloosheid is ineens weg of zo, en dat voelt best een beetje vreemd. Best kans dat het gewoon aan het wennen van die eerste dagen ligt, maar toch… het viel me ineens op.

En zelfs als je het rustig aan doet, kan je het kennelijk alsnog niet rustig aan genoeg doen. Want ik weet niet precies wat ik verkeerd gedaan heb, maar gisteravond lag ik er ineens echt compleet af met hoofdpijn en malaise. Het voelde als een flinke griep maar was echt even niet te harden. Hij kwam opzetten toen ik weer de schoen ging zetten met de kindertjes, en ging niet weg tot ergens diep in de nacht. Ik was dus maar gelijk met Willem om half 9 naar bed gegaan, maar dat had ik ook wel nodig ook. Ik had niets anders meer kunnen doen zeg.

Vandaag denk ik dat ik dan toch nog maar een extra dutje ga inplannen of zo, want ik vermoed dat het wat met vermoeidheid te maken zou kunnen hebben gehad. Ik ben blij dat de bijwerkingen relatief meevallen, maar ik moet ze ook niet gaan ontkennen hier, dan loop ik mezelf voorbij. Beter maar even een extra pas op de plaats nemen, zelfs al voelt dat soms wat hoogbejaard. Ik moet gewoon een nieuwe balans gaan vinden, en net als met alles in het leven gaat dat bij chemo kennelijk ook met vallen en opstaan. Op naar het onbekende dus!

En het goede nieuws: vanmiddag komen mijn lieve ouders mij ook nog eens ondersteunen tijdens papadag. Superfijn, want zo kom ik die middag wel door en hoef ik me geen zorgen te maken om de kinderen. Dankjulliewel 🙂

Tot morgen!